Κοιτάζοντας τον καθρέφτη

Κοιτάζοντας ένα καθρέπτη, βλέπω το είδωλό μου να με κοιτά. Η φυσιογνωμία που αντικρίζω είναι γνωστή, ωστόσο βλέπω κάτι τελείως διαφορετικό από την εικόνα μου. Ένα σίγουρο πράγμα είναι πάντως το ότι το εξωτερικό περίβλημα δεν αντικατοπτρίζει τον εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου.

Λένε ότι μία εικόνα ισοδυναμεί με 1000 λέξεις… Ωστόσο, πιστεύω ότι από μία εικόνα δε μπορείς να καταλάβεις το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, τις σκέψεις, τις προθέσεις του, τις ανησυχίες του… Παρ’όλα αυτά θα προσπαθήσω να ασκήσω κριτική στο γνωστό και παράλληλα άγνωστο εαυτό μου.

Κοιτάζοντας τον καθρέπτη, βλέπω ένα νεαρό άτομο γεμάτο με όνειρα και φιλοδοξίες. Βλέπω έναν άνθρωπο που ξέρει ότι τα χρήματα δε φέρνουν την ευτυχία ωστόσο είναι απαραίτητα για την επιβίωση…Βλέπω έναν άνθρωπο που σύμφωνα με άλλους θυσίασε τη σχολική του ζωή και την εφηβική του ηλικία στο βωμό του διαβάσματος και των συνθηκών του εκπαιδευτικού συστήματος. ΛΑΘΟΣ…Δε θυσίασα τίποτα…Έκανα αυτό που ήθελα και δεν το μετάνιωσα, γιατί έδωσα στον εαυτό μου τη δυνατότητα να μπορέσει να σπουδάσει κάτι που πραγματικά αγαπά…

Από μία άλλη άποψη, βλέπω ένα άτομο που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, που ονειρεύεται να δει κάτι καλύτερο από αυτό που βλέπει στην κοινωνία. Βλέπω εμένα που ελπίζω και μελαγχολώ στη σκέψη ότι δεν υπάρχει το όνειρο, ότι έγινε πια ουτοπία…ΛΑΘΟΣ…. Πρέπει να έχω πίστη στην ελπίδα μου. Πρέπει να πάψω να μελαγχολώ, αλλά να πιστεύω στη δύναμη της θέλησης και της ανθρώπινης ψυχής.

Αν συνεχίσω να κοιτάω τον καθρέπτη, θα δω έναν άνθρωπο που οι φίλοι του του λένε να σταματήσει να είναι θύμα των άλλων βοηθώντας τους σε ό,τι του ζητήσουν. Πάλι ΛΑΘΟΣ… Δεν είμαι θύμα επειδή θέλω να παραμείνω άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που θέλει να βοηθάει τους φίλους του ή ακόμα και αυτούς που το παίζουν φίλοι του και εκείνος το ξέρει.

Βλέπω, επίσης έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει στην πολιτική του τόπου του και σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα, γιατί βαρέθηκε να βλέπει τους πολιτικούς να καταχρώνται την εξουσία τους και ποτέ να μην τιμωρούνται.

Κοιτάζοντας στον καθρέπτη βλέπω τα μάτια της ψυχής μου. Αναγνωρίζω την καλοσύνη που θέλω να δώσω στους άλλους και που οι άλλοι δεν την αποδέχονται, γιατί νιώθουν καλύτερα όταν ο άλλος τους εξαπατά. Όχι αυτό δεν θα το κάνω. Πάντα θα σου πω αυτό που σκέφτομαι, όσο κι αν πληγωθείς γιατί η αλήθεια έχει γίνει σπάνιο αγαθό.

Επιπλέον, βλέπω εμένα με τις ευαισθησίες μου, τα λάθη μου, την ψυχή μου. Με βλέπω και ξέρω ότι έχω κάνει πολλά λάθη και ότι θα κάνω μάλλον και άλλα ακόμα, γιατί θέλω να είμαι άνθρωπος, όσο κι αν μου κοστίσει…

Κάτι που δε μου αρέσει είναι το ότι βλέπω τον εαυτό μου που το ανώτατο όριο χρόνου που μπορεί να θυμώσω με κάποιον είναι τα 10 λεπτά της ώρας. Αλλά δε με πειράζει.

Τέλος, κοιτάζοντας ένα καθρέπτη, βλέπω εμένα να περιμένω να δω το μέλλον μου. Να ξέρω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και το ότι η φυγή σε μία άλλη χώρα, όπως μας συμβούλεψε να κάνουμε ένας καθηγητής την προηγούμενη ημέρα, είναι δειλία. Βλέπω εμένα μία γνωστή άγνωστη που κάποτε θα έχω καταλάβει πλήρως…

Συνοψίζοντας, αυτή είναι η κριτική του εαυτού μου. Μια περιγραφή ή καλύτερα μία εξομολόγηση ή κατάσταση αυτογνωσίας. Και αυτό γιατί δε μπορώ να είμαι αντικειμενική με μία εικόνα που σέβομαι και αγαπώ στα λογικά πλαίσια. Για το λόγο αυτό αφήνω εσάς να με κρίνετε όπως εσείς θεωρείτε ότι είναι σωστό.