Είναι πολύ δύσκολο…πολύ δύσκολο να μιλήσω για έναν άνθρωπο, που αν και δεν ήξερα πολύ καιρό, μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι αμέσως τον συμπάθησα και τον ένιωσα δικό μου. Γνώρισα τον μπάρμπα Θόδωρο, όπως ήθελε να τον αποκαλούν, στις 20 Σεπτεμβρίου. Είχα την τιμή να μου δώσει την τελευταία του συνέντευξη ή θα ήταν ορθότερο να πω ότι μου κατέθεσε μία εξομολόγηση ψυχής. Μίας ψυχής ανθρώπινης με την πραγματική σημασία της λέξης. Μίας ψυχής που κουβαλούσε πολύτιμες μνήμες. Μνήμες από τη Μικρά Ασία, μνήμες από την Κατοχή, μνήμες από την ιστορία της Καισαριανής του χθες, της Καισαριανής του σήμερα αλλά και της Καισαριανής του αύριο. Μνήμες για μία Καισαριανή που χάρη σε ανθρώπους όπως ο μπάρμπα Θόδωρος έγινε λαμπρότερη. Τόσες μνήμες που σκέφτηκα ότι ποτέ αυτός ο άνθρωπος δε θα πάθει ποτέ Αλτσαχάιμερ.
Ο μπάρμπα Θόδωρος! Τον θυμάμαι έντονα να κάθεται στην καρέκλα του και να μου μιλάει για τη ζωή του, τις γνώσεις, τις εμπειρίες του…Τον θυμάμαι να μου μιλά για την ιστορία του και πολλές φορές να συγκινείται… Ο προφορικός του λόγος ήταν άψογος και δε διέφερε από το γραπτό, παρά το πρόβλημα υγείας του. Μιλούσε με ευφράδεια, λογική συνέχεια και ήξερε το καθετί με όλες τις λεπτομέρειες. Μπορούσε να μου εξηγήσει όποια απορία και αν είχα , χωρίς να χρειαστεί να ανατρέξει σε κάποια βιβλιογραφία. Γιατί ο μπάρμπα Θόδωρος είχε ζήσει την ιστορία με τρόπο ξεχωριστό, αληθινό, γνήσιο. Έζησε μία ιστορία απαλλαγμένη από τις ωραιοποιημένες εκφράσεις των σχολικών εγχειριδίων .Ζούσε με πείσμα, υπομονή και επιμονή για τη δικαίωση αυτής της ιστορίας, με πόνο και κόπο, γιατί ήξερε καλά ότι τίποτα δεν μπορεί να δικαιωθεί χωρίς πραγματική θέληση, προσπάθεια και χωρίς να υπάρχει ένας αγώνας για το σκοπό αυτό.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν του είπα πως είναι ένας πραγματικός ήρωας, αμέσως μου είπε : «στην Καισαριανή δεν υπάρχουν ήρωες , γιατί όλη η Καισαριανή ήταν ηρωική»… Τόσο απλός άνθρωπος ήταν. Ανιδιοτελής, ευγενικός, ταπεινός, πάντα πρόθυμος να σου μιλήσει. Ίσως αυτό να ήταν που τον έκανε να νιώθει ζωντανό και χρήσιμο. Η ανάγκη του να μεταδώσει όσα ήξερε στους νεότερους και να προσπαθήσει να τους χαρίσει μέσω των γνώσεών του και των προσωπικών εμπειριών του την δική του αλήθεια.
Αλλά όχι μόνο αυτό. Ο μπάρμπα Θόδωρος αγωνίστηκε για να περάσει στην εθνική μας ιστορία τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και να φέρει στην επιφάνεια πολλές άγνωστες πτυχές. Ο ίδιος μάλιστα ζούσε από τις 21 Απρίλη του 1944 με μία σφαίρα στο κεφάλι. Δε φοβόταν το θάνατο με την ευρύτερη έννοια γιατί τον είχε αντικρύσει. Θα μπορούσα να πω όμως ότι φοβόταν το θάνατο της ιστορίας μας, για την οποία συνέχισε να πασχίζει μέχρι τέλους. Μάλιστα, όταν τον είχα συναντήσει, μου ζήτησε να ερευνήσω και να καταγράψω τα ονόματα των αετόπουλων, των μικρών παιδιών που αγωνίστηκαν στην Κατοχή για την Καισαριανή. Αυτό ήταν το παράπονό του… ότι κανένας συγγραφέας δεν κατέγραψε ποτέ μέχρι αυτή τη στιγμή τα ονόματα των παιδιών αυτών, των αφανών ηρώων που άθελά μας λησμονήσαμε. Αυτή την αδικία ήθελε να διορθώσει ο γλυκός μας μπαρμπα Θόδωρος και ελπίζω κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον να μπορέσω να εκπληρώσω την επιθυμία του.
Το μόνο για το οποίο λυπάμαι είναι το ότι δε γνώρισα νωρίτερα το μπάρμπα Θόδωρο. Είμαι σίγουρη ότι θα είχαμε κάνει πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Ωστόσο, θα ήθελα να διορθώσω κάτι σε αυτό το σημείο. Ο μπάρμπα Θόδωρος μπορεί να μη βρίσκεται κοντά μας, αλλά πέρασε στην αθανασία, γιατί με το παράδειγμά του μας διδάσκει την πραγματική σημασία του μεγαλείου της ανθρώπινης ψυχής…
Ο μπάρμπα Θόδωρος βρίσκεται με τους παλιούς συναγωνιστές του και αυτή τη στιγμή μας βλέπει και είμαι σίγουρη ότι θα χαίρεται που κατάφερε να μιλήσει στις καρδιές μας…
Καλό σου ταξίδι μπάρμπα Θόδωρε! Δε θα σε ξεχάσω ποτέ…
Ουρανία Παπαδοπούλου
Καισαριανή,19 Οκτωβρίου 2010
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας !