Μέρες φωτεινές, κρυμμένες από τα σύννεφα

Μέρες φωτεινές, κρυμμένες από τα σύννεφα. Και βροχή…Στιγμές που σε καταθλίβουν. Εγώ είμαι σε ένα λεωφορείο και γυρνάω από τη σχολή. Κοιτώ από τα παράθυρα στους δρόμους και αναρωτιέμαι αν αξίζει να προσπαθώ… Αν αξίζει να ανησυχώ. Αν αξίζει να νοιάζομαι…Η απάντηση είναι πως δεν ξέρω. Πολύ αισιόδοξο! Δε συμφωνείς; Είναι η μόνη απάντηση που μπορώ να σου δώσω τώρα. Παράξενο έτσι;; Ένας φίλος μου, ο Αργύρης μου λέει ότι πάντα μπορώ να βρίσκω λύση σε ό,τι κι αν με ρωτήσει (εκτός από το πώς να περάσει στα αγγλικά χωρίς να διαβάσει). Σκέφτομαι συναισθήματα, σκέψεις κρυμμένες, που είχα ή ακόμη έχω για κάποια άτομα. Είχα γράψει κάποτε ότι έχω στη ζωή μου τέσσερις αγγέλους για να με στηρίζουν. Τώρα λίγο καιρό αργότερα για ορισμένους από αυτούς μπορώ να πω ότι ήταν μεγάλη κουβέντα. Το λάθος αυτό όμως ήταν δικό μου.

Τις βροχερές μέρες , μπορώ να σκεφτώ καθαρά και να επεξεργαστώ κάποια πράγματα. Όπως λέει ο Ηλιόλουστος, το ότι το επεξεργάζομαι τόσο το θέμα, δεν είναι πάντα πολύ καλό. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει άδικο. Απλά θέλω να ξέρω καλά που πατάω και τι ζητώ εγώ από τους άλλους και τι ζητούν εκείνοι από εμένα. Μπορώ να πω εγώ τι ζητώ όμως. Να είναι κοντά μου μόνο αν το θέλουν πραγματικά και να μην υποκρίνονται τους φίλους μου. Ίσως είναι πολλά αυτά που ζητάω, αλλά μόνο τότε μπορώ να τους προσφέρω κάτι . Όσον αφορά το θέμα των αγγέλων κατάλαβα ότι οι άγγελοί μου είναι η δύναμή μου, η καρδιά μου, το μυαλό μου και η ψυχή μου. Αν εγώ δε μπορώ να είμαι άγγελος του εαυτού μου τότε δε μπορεί κανείς. Και δεν το θέλω… Δε θέλω ψεύτικους αγγέλους…

Βγήκε ο ήλιος καιρός να αφήσω τις σκέψεις στην άκρη….