Με το άρωμα της ψυχής σου

     Ένα λουλούδι είναι αυτό που θα μου θυμίζει ότι πέρασες από τη ζωή μου… Ένα τριαντάφυλλο ροζ… Το ξέρω, η ζωή σου δεν ήταν ρόδινη. Πολέμησες στην Κύπρο για να διεκδικήσεις αυτό που κάποιοι πήγαν να σου στερήσουν. Τραυματίστηκες. Δεν το έβαλες κάτω, γιατί ήξερες ότι ο μεγαλύτερος πόλεμος είναι η ζωή. Έκανες οικογένεια, όπως πάντα ήθελες  και δεν εγκατέλειψες την άλλη σου αγάπη , που ήταν οι σπουδές. Νομική, πολιτικό νομικής, οικονομικό νομικής, ψυχολογία, δημοσιογραφία…και τόσα άλλα που δε χρειάζεται να αναφέρω. Σε χτύπησε ο καρκίνος μέχρι που οι ιατροί αναγκάστηκαν να σου αφαιρέσουν το λάρυγγα και τις φωνητικές χορδές σου, αλλά δε σταμάτησες ποτέ να σπουδάζεις. Δε σταμάτησες ποτέ να ζεις. Μπορεί να μην είχες πλέον φωνή, αλλά ως μαχητής που ήσουν, συνέχισες να παλεύεις. Γιατί ήξερες ότι αυτό ήταν το σωστό. Πέρασες τόσα, αλλά ποτέ δεν το έβαλες κάτω. Πάντα με συμβούλευες να κάνω αυτό που αγαπάω ακόμα και αν είναι αρκετά επώδυνο, γιατί όπως μου έλεγες «στη ζωή πρέπει να είσαι μαχητής» και να μην το μετανιώσω ποτέ.

Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, ένα στοίχημα… και εσύ το κέρδισες, γιατί ήξερες από την αρχή ότι έπρεπε να παλέψεις. Όμως, έναν αγώνα δεν το κέρδισες. Η ασθένειά σου σε νίκησε, αλλά έχασες μόνο μία μάχη και όχι τον πόλεμο. Γιατί πάντα ήσουν παρών. Έφυγες, αλλά είσαι εδώ. Κατάφερες να μου πεις να προσπαθήσω, γιατί τα όνειρα δεν είναι άπιαστα, γιατί η ουτοπία υπάρχει στην καρδιά μας, γιατί η Ιθάκη πάντα θα είναι κοντά μας και τίποτα δε μπορεί να μας αποτρέψει να την ανακαλύψουμε , παρά μόνο ο ίδιος μας ο εαυτός.

Ο λόγος που γράφω όλα αυτά; Ο Στέλιος Λεβέντης Χριστοφόρου, ο δεύτερος πατέρας μου, που πάντα ήταν εκεί όταν τον χρειαζόμουν και πάντα με συμβούλευε και με υποστήριζε. Αυτός είναι ο σκοπός μου…να μεταδώσω το μήνυμά του… «ζήσε τη ζωή, ταξίδεψε στα όνειρά σου και μην τα εγκαταλείψεις ποτέ, γιατί τότε θα έχεις χάσει κάποιον πολύ σημαντικό…τον εαυτό σου». Αυτό είναι το άρωμα της ψυχής του Στέλιου και του κάθε Στέλιου που παλεύει μέχρι τέλους για ένα καλύτερο αύριο.

Και για όσους μας κατηγορούν ότι εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε πολιτισμό και ότι απλώς μνημονεύουμε το μεγαλείο της ελληνικής αρχαιότητας, η απάντησή μου είναι αυτή. Πολιτισμός είναι οι προσπάθειες, οι θυσίες για ένα καλύτερο αύριο, οι αγώνες για να κατακτήσουμε το όνειρο, το ότι ξέρουμε να παραδεχόμαστε πως σφάλλαμε, ότι «πέσαμε» και ότι μπορούμε ακλόνητοι να «σηκωθούμε»  και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να προσπαθούμε πάντα με ένα χαμόγελο να σταματήσουμε την καταστροφή. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή ζουν 11 εκατομμύρια Έλληνες και δεν ντρέπομαι που είμαι μία από αυτούς, γιατί κατάφερα να γνωρίσω το Στέλιο, τους συμφοιτητές μου, τους φίλους μου, τους συμμαθητές μου από το σχολείο, τους καθηγητές μου, τους γονείς μου, ανθρώπους που όλοι μαζί προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο. Αν μη τι άλλο, αυτό είναι πολιτισμός, αυτό είναι η ζωή του Έλληνα, το άρωμα της ψυχής του…

Πάλι, για μία ακόμα φορά βυθίστηκα σε μία παραδρομή… σε ένα lapsus memoriae, σε μία ολίσθηση της μνήμης μου, που έπρεπε να αφήσω το υποσυνείδητό μου να αποκαλύψει… Και στον καθένα που  διάβασε το άρθρο μου, μόνο το εξής μπορώ πλέον να πω:  « Καλημέρα! Τι κάνεις; Να ‘σαι πάντα καλά !».