Κύπρος, 14 Ιουλίου 2011. Πέμπτη πρωί. Στο ναό της Αγίας Τριάδας στη Λεμεσό, πραγματοποιείται η κηδεία των αδελφών Χριστοφόρου, των δίδυμων θυμάτων από την έκρηξη πυρομαχικών στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης», που έγινε τη Δευτέρα 11 Ιουλίου.
Ο τραγικός πατέρας στέκεται μπροστά και προχωρά, κρατώντας τις φωτογραφίες των νεκρών παιδιών του. Από πίσω του οι δυο του άγγελοι, ο Μιλτιάδης και ο Χριστάκης. Ο πατέρας δεν αντέχει. Σπαράζει. Καταρρέει. Μάλλον σκέφτεται ότι μόλις μπει στο σπίτι του, θα το βρει άδειο, αλλά η καρδιά του θα είναι γεμάτη πόνο και απόγνωση. Ο κόσμος χειροκροτεί και είναι παρών στην κηδεία των δύο αδικοχαμένων παιδιών. Δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο από το να τα τιμήσει. Κανείς δε μπορεί. Κανείς δε μπορεί να φέρει πίσω τις δώδεκα ζωές που χάθηκαν. Κανείς δε μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω και να αποτρέψει τον τραυματισμό των εξήντα περίπου ατόμων, που τραυματίστηκαν! Κανείς δε μπορεί να κάνει τίποτα Ο πόνος πάντα θα μένει στις καρδιές των συγγενών τους. Ο πόνος της απώλειας… Οι υπεύθυνοι της νέας κυπριακής τραγωδίας οφείλουν να ταχθούν προ των ευθυνών τους. Το ειρωνικό της υπόθεσης ήταν ότι οι κυπριακές αρχές είχαν ειδοποιηθεί ότι έπρεπε να καταστρέψουν αυτά τα πυρομαχικά λίγες μέρες πριν την τραγωδία.. Το αποτέλεσμα; Η Κύπρος είναι για ακόμα μία φορά σε πένθος, με τους Ελληνοκύπριους πολίτες να ζητούν την παραίτηση του Προέδρου Χριστόφια και της κυπριακής κυβέρνησης. Ό,τι και να δηλώσει στα ΜΜΕ, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, το αποτέλεσμα δε θα αλλάξει.
Ο ελληνικός ύμνος και πένθιμα εμβατήρια ηχούν για τα δύο παιδιά. Κανείς δε μπορεί να το αποτρέψει. Κανείς δε μπορεί να μείνει ασυγκίνητος στη θέα των φέρετρων. Κανείς δε μπορεί να μη τραγουδά τον ελληνικό εθνικό ύμνο, με πρώτη από όλους την τραγική μάνα, που τραγουδά και χειροκροτεί για τα παιδιά της με ένα αβάσταχτο πόνο και χωρίς να επιτρέπει στον εαυτό της να δακρύσει. Μόνο αίτημα των συγγενών είναι η τιμωρία των ιθυνόντων και η δικαίωση των αδικοχαμένων παιδιών τους. Θα καταφέρουν να δικαιωθούν; Και όχι μόνο εκείνοι, αλλά όλα τα θύματα!
Ελλάδα, 14 Ιουλίου. Πέμπτη πρωί. Ένα νεαρό κορίτσι, βλέπει τη κηδεία των δύο παιδιών στην τηλεόραση. Το ταξίδι των αγνών ψυχών τους συνεχίζεται, καθώς τα φέρετρά τους σκεπασμένα με την ελληνική και την κυπριακή σημαία μεταφέρονται από ναύτες στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας και ο κόσμος να φωνάζει «ΗΡΩΕΣ». Πλέον, τα δύο παιδιά βρίσκονται στην άκρη του παράδεισου και μας κοιτούν. Κοιτούν όλους εμάς που τους σκεφτόμαστε. Ίσως να χαμογελούν, γιατί «έφυγαν» υπηρετώντας την ταλαιπωρημένη πατρίδα τους. Ίσως χαμογελούν, γιατί βλέπουν ότι είμαστε όλοι καλά, από την άκρη του παράδεισου. Ναι! Από την άκρη του παράδεισου, γιατί μόνο εκεί θα μπορούσαν να βρίσκονται οι δύο αυτοί άγγελοι των καρδιών μας, που «έφυγαν» για αυτό το μακρύ ταξίδι, προσπαθώντας να σβήσουν τη φωτιά!
Το κοριτσάκι συγκινείται. Συγκινείται και δακρύζει. Δακρύζει όχι μόνο για αυτά που έγιναν, αλλά και για εκείνα που πρόκειται να συμβούν!
Καλό ταξίδι στους νέους ήρωες της Κύπρου!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας !