Μία ιστορία απλή…

Μία ιστορία απλή… Ένα αεράκι, που ακουμπά το πρόσωπό μου, μία μέρα, όπου τα σύννεφα έχουν καλύψει τον ουρανό. Κρύο…Παγωνιά…Μοναξιά…

   Φθινόπωρο: η εποχή που η φύση αρχίζει να «κοιμάται». Μαζί της έφυγες και εσύ. Άδικα…Γρήγορα…Χωρίς να υπάρχει ένας λόγος ή  κάποια αιτία. Αυτό το κρύο…! Κάθομαι στο πάρκο και αναπολώ τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Απόλυτη ησυχία. Γαλήνη…Μόνο ο αέρας ακούγεται. Δεν τον βλέπω, αλλά τον νιώθω. Κι εσύ πλέον κάνεις παρέα μαζί του. Είσαι τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά μου. Γιατί θα σε κουβαλάω πάντα στην καρδιά μου… Το ξέρω ότι η απώλειά σου είναι πόνος. Είναι ένα καρφί που πάντα θα με πληγώνει. Γιατί εν τέλει, η μοίρα όρισε την τύχη σου. Γιατί έφυγες, πριν ζήσεις ό,τι έπρεπε να είχες ζήσει… Ό,τι και να γίνει, όσος χρόνος και αν περάσει, δε θα σε ξεχάσω ποτέ, γιατί γνωρίζω καλά πως σαν ένα γλυκό αεράκι θα είσαι για πάντα δίπλα μου… Ένας φύλακας άγγελος…

Αφιερωμένο σε όσους έχασαν κάποιο φίλο τους σε δυστήχημα και όχι μόνο