«…ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΟΥΜΑΙ!...Δεν θα μου λείψει δα η Σχολή. Τα τελευταία χρόνια, με μισή φωνή, χωρίς μικρόφωνο, με πλήττανε τα μάτια τους, κενά. Το αμφιθέατρο, μια ψόφια μύγα.»
Γ.Βέλτσος, Lifo 7-9-2011
Με αυτή τη φράση, ο καθηγητής Γιώργος Βέλτσος ρίχνει την αυλαία στην πανεπιστημιακή καριέρα που ακολουθούσε τόσο καιρό. Όπως πάντα καταφέρνει με τα λόγια του να εξιτάρει τους φοιτητές, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Ένας μεταμοντέρνος φιλόσοφος θα έλεγα, που είναι ακατόρθωτο να γίνει κατανοητός στην εποχή του. Ίσως γιατί η «ψόφια μύγα» δεν έλαβε ποτέ τις απαραίτητες γνώσεις και τα απαραίτητα υλικά εφόδια για να μπορέσει να ξαναγράψει τη νεωτερικότητα που επιζητούσε ,ενώ μας δίδασκε τις θεωρίες του Lyotard.
Λυπάμαι, κύριε καθηγητά, που ακόμα αναρωτιέμαι γιατί πήρα το μάθημά σας. Λυπάμαι που δε γνωρίζω τι μου έδωσαν οι διαλέξεις σας και τι έδωσα εγώ σε εσάς ως φοιτητής σε μία κοινωνία, όπου η σχέση αλληλεπίδρασης ιδεών ανάμεσα σε καθηγητές και φοιτητές έχει καταρριφθεί. Το Πανεπιστήμιο θεωρείται ως ο χώρος έκφρασης ιδεών και σκοπός του κάθε καθηγητή είναι να «παρασύρει» τους φοιτητές του. Δεν ξέρω αν με «παρασύρατε» ή αν μπορώ να ξαναγράψω τη νεωτερικότητα που ζητάτε. Απλά, λυπάμαι, που εσείς που κατηγορείται το σύστημα της παιδείας που δεν λαμβάνουμε, μας «φωνάζετε» για μία ακόμη φορά με τον τρόπο σας για κάτι που ίσως να μην ήμαστε υπαίτιοι. Πώς να ξαναγράψουμε τη νεωτερηκότητα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που το μόνο που μας προάγει είναι σαθρές ιδέες, ελλιπείς γνώσεις, αδυναμία ελεύθερης έκφρασης με εμφανή δείγματα χειροτέρευσης της κατάστασης; Ίσως η νεωτερικότητα που πασχίζατε να μας διδάξετε δε μπορεί να γραφτεί, γιατί δεν υπάρχει σε ένα κράτος που ο κίνδυνος κατάρρευσης όλων των ιδεών και των αξιών, ελλοχεύει. Τα μάτια μας σας πλήττανε ίσως γιατί η μισή σας φωνή δεν μπορούσε να μας αγγίξει σε ένα περιβάλλον, όπου ο φοιτητής θεωρείται απλά ένα πολιτικό ζώο, που τεμπελιάζει όλη τη μέρα. Μάθετε λοιπόν, ότι ο φοιτητής δεν τεμπελιάζει, αλλά αγωνίζεται και τη στιγμή που μιλάτε για ψόφιες μύγες διεκδικεί τα δικαιώματά του, τα κεκτημένα , που πάνε να του στερήσουν και χύθηκε αίμα για αυτά! Η ψόφια μύγα δεν είναι τόσο ψόφια όσο νομίζετε! Αναρωτηθείτε μόνος σας το ποιος φταίει. Είμαι σίγουρη ότι ξέρετε και εσείς πολύ καλά την απάντηση. Η ψόφια μύγα αυτή τη στιγμή γράφει τη νεωτερικότητα που της ζητήσατε, μόνο που δεν ευθύνεστε εσείς για αυτό.!
Λυπάμαι, κύριε καθηγητά, που ακόμα αναρωτιέμαι γιατί πήρα το μάθημά σας. Λυπάμαι που δε γνωρίζω τι μου έδωσαν οι διαλέξεις σας και τι έδωσα εγώ σε εσάς ως φοιτητής σε μία κοινωνία, όπου η σχέση αλληλεπίδρασης ιδεών ανάμεσα σε καθηγητές και φοιτητές έχει καταρριφθεί. Το Πανεπιστήμιο θεωρείται ως ο χώρος έκφρασης ιδεών και σκοπός του κάθε καθηγητή είναι να «παρασύρει» τους φοιτητές του. Δεν ξέρω αν με «παρασύρατε» ή αν μπορώ να ξαναγράψω τη νεωτερικότητα που ζητάτε. Απλά, λυπάμαι, που εσείς που κατηγορείται το σύστημα της παιδείας που δεν λαμβάνουμε, μας «φωνάζετε» για μία ακόμη φορά με τον τρόπο σας για κάτι που ίσως να μην ήμαστε υπαίτιοι. Πώς να ξαναγράψουμε τη νεωτερηκότητα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που το μόνο που μας προάγει είναι σαθρές ιδέες, ελλιπείς γνώσεις, αδυναμία ελεύθερης έκφρασης με εμφανή δείγματα χειροτέρευσης της κατάστασης; Ίσως η νεωτερικότητα που πασχίζατε να μας διδάξετε δε μπορεί να γραφτεί, γιατί δεν υπάρχει σε ένα κράτος που ο κίνδυνος κατάρρευσης όλων των ιδεών και των αξιών, ελλοχεύει. Τα μάτια μας σας πλήττανε ίσως γιατί η μισή σας φωνή δεν μπορούσε να μας αγγίξει σε ένα περιβάλλον, όπου ο φοιτητής θεωρείται απλά ένα πολιτικό ζώο, που τεμπελιάζει όλη τη μέρα. Μάθετε λοιπόν, ότι ο φοιτητής δεν τεμπελιάζει, αλλά αγωνίζεται και τη στιγμή που μιλάτε για ψόφιες μύγες διεκδικεί τα δικαιώματά του, τα κεκτημένα , που πάνε να του στερήσουν και χύθηκε αίμα για αυτά! Η ψόφια μύγα δεν είναι τόσο ψόφια όσο νομίζετε! Αναρωτηθείτε μόνος σας το ποιος φταίει. Είμαι σίγουρη ότι ξέρετε και εσείς πολύ καλά την απάντηση. Η ψόφια μύγα αυτή τη στιγμή γράφει τη νεωτερικότητα που της ζητήσατε, μόνο που δεν ευθύνεστε εσείς για αυτό.!