Σκέψεις….σκέψεις …. Όλο σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή μου γιατί δημιουργούν ερωτήσεις. Ερωτήματα αναπάντητα, που την καρδιά πληγώνουν και πάντα καρφώνονται εκεί τόσο δυνατά που ο πόνος είναι ανυπόφορος. Ειρωνεία! Η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια!
Έτσι γεννιούνται και τα αισθήματα… και παράγονται οι στίχοι. Οι στίχοι που γίνονται τραγούδια, οι στίχοι που με ταξιδεύουν. Οι στίχοι που σε ένα από-χωρισμό θα με λυτρώσουν. Το να γράφεις είναι ένας καλός τρόπος να εκφράσεις όσα ποτέ δε θα μπορούσες να πεις.
Είναι δύσκολο…Πολύ δύσκολο να λες αντίο. Ειδικά όταν αγαπάς κάποιον, ο αποχωρισμός είναι θάνατος! Όχι σωματικός, αλλά κυρίως πνευματικός. Όταν αποχωρίζεσαι κάποιον που αγαπάς τότε θάβεις ένα κομμάτι της καρδιάς σου. Ένα κομμάτι που θα σου λείψει και πάντα θα σου λείπει.
Το ξέρω! Είναι δύσκολος ο δρόμος που διάλεξα…μα…πρέπει να τον ακολουθήσω! Το οφείλω στον εαυτό μου, σε όσους με αγαπούν και σε όσους πρόκειται να με αγαπήσουν. Μην ψάχνεις το όνειρο! Μην ψάχνεις την ουτοπία! Βρες την πραγματικότητα! Ζήσε το κάθε λεπτό σαν να είναι το τελευταίο που θα ζήσεις.
Λόγια, λόγια, λόγια! Κρίμα αυτά έχω να σου δώσω. Τα δάκρυα στέρεψαν. Η καρδιά πάγωσε! Το αύριο αβέβαιο. Κι εσύ τι κάνεις; Κάθεσαι και γράφεις. Είναι αλλιώτικο να χάνεις την αγάπη. Είναι αλλιώτικο να αναζητάς μια αγκαλιά μες το χειμώνα! Πάντα, μα πάντα να νιώθεις πως κάτι σου λείπει. Οι εικόνες στα όνειρά σου είναι άργιες και οι κρυψώνες ανύπαρκτες. Είναι αλλιώτικο να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχασες τίποτα γιατί ουσιαστικά δεν είχες την αγάπη του ποτέ. Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια!
Ωστόσο, τα όνειρα κατάφεραν να κρυφτούν. Η λογική νίκησε και πλέον αναρωτιέται «Αν η αγάπη πονά, εγώ ακόμα σε αυτή σε ψάχνω. Αν και η αγάπη νικά, πες μου γιατί συνέχεια σε χάνω». Η απάντηση δε θα έρθει ποτέ. Τελικά είναι βαρύ φορτίο η καρδιά! Ρώτησέ με αύριο! Ίσως πάρεις άλλη απάντηση… ποτέ δεν ξέρεις. Το αύριο ίσως γιατρέψει τις πληγές του παρελθόντος