Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα,
έχει φέρει πολλές δυσχέρειες στον ελληνικό πληθυσμό και όχι μόνο. Αν
προχωρήσεις στο δρόμο, θα δεις ανθρώπους σκυθρωπούς και σκεπτικούς, χαμένους
στο δικό τους κόσμο. Ο καθένας από αυτούς
σκέφτεται και φοβάται. Φοβάται για το μέλλον του, φοβάται για την ανεργία, για
το ότι αν πάθει κάτι δε θα έχει τη σωστή περίθαλψη.
Η ανεργία τον Ιούλιο έφτασε στο
16% και συνεχίζει να αυξάνεται ραγδαία. Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται,
με αποτέλεσμα οι περισσότεροι πολίτες να ζουν σε δυσμενείς συνθήκες. Τα
νηπιαγωγεία κλείνουν. Στα νοσοκομεία πλέον πληρώνεις εισιτήριο. Τέτοιες αλήθειες
μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι άλλο πρόκειται να συμβεί. Οι άνθρωποι φοβούνται.
Φοβούνται και ξεχνούν. Ξεχνούν ότι δίπλα τους βρίσκονται άνθρωποι, που χρειάζονται
βοήθεια. Χρειάζονται ένα χαμόγελο, που θα φέρει το φως , εκεί που οι
οικονομικοπολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, μας βυθίζουν στο σκοτάδι.
Χρειάζονται ένα χαμόγελο, που θα τους δώσει ελπίδα. Πλέον το χαμόγελο, έχει
αρχίσει να χάνεται. Από εδώ και πέρα λοιπόν, ξεκινά η ανθρωπιστική κρίση, η
κρίση των αξιών , που κατά τη γνώμη μου είναι και κρίση εμπιστοσύνης.
Αν κοιτάξεις καλά γύρω σου, θα
δεις ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που δεν έχουν χρήματα ούτε για τα
απαραίτητα. Κι όμως! Όλοι μας τους βλέπουμε, αλλά σχεδόν κανείς μας δεν
ευαισθητοποιείται. Οι ιστορίες τους μοναδικές. Το δράμα τους όμως, είναι ακόμα
μεγαλύτερο.
Περιμένω το λεωφορείο στη στάση
του Ευαγγελισμού. Εκεί που όλοι μας στεκόμαστε αναμένοντας το λεωφορείο, ο
καθένας χαμένος στις δικές του σκέψεις, η απόλυτη ησυχία μέσα στην αχαλίνωτη
βοή της πόλης χάνεται. Ακούγεται η φωνή ενός ρακένδυτου ανθρώπου, που περπατά
ξυπόλυτος μέσα στο κρύο της χειμωνιάτικης Αθήνας. Ζητά ελεημοσύνη από τους
περαστικούς για να αγοράσει φάρμακα. Το δεξί του πόδι είναι σε κατάσταση σηψαιμίας.
Οι πληγές του μπορεί να σε τρομάξουν. Ένας άνθρωπος σε άσχημη κατάσταση δίχως
οικογένεια, που τριγυρνά μέσα στους δρόμους, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια. Το
ειρωνικό βέβαια είναι ότι ακριβώς απέναντι βρίσκεται το νοσοκομείο
«Ευαγγελισμός» και λίγο πιο πάνω από εκεί το νοσοκομείο «Ανδρέας Συγγρός».
Αυτός ο άνθρωπος είναι μόνο ένα παράδειγμα της απελπιστικής κατάστασης που
επικρατεί στην Ελλάδα. Το άσχημο είναι ότι
στο τέλος, η ήδη φανερά ανεπαρκής ιατρική περίθαλψη, θα γίνει προνόμιο
για όσους έχουν οικονομική ευμάρεια. Το
δικαίωμα για ιατρική περίθαλψη όμως, πρέπει να ανήκει σε όλους! Το σημαντικό
είναι να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις κάποιο οικονομικό αντάλλαγμα. Να βοηθάς
ακόμα και αν ξέρεις ότι ίσως να μην είναι αρκετό.
Άλλη μία ιστορία της «στάσης»,
όπως θα έλεγα είναι αυτή του Μανώλη. Ο Μανώλης, είναι άνεργος εδώ και ένα χρόνο
περίπου. Έχουν κάνει έξωση στην οικογένειά του και ζουν κάτω από ένα υπόστεγο.
Η κατάστασή του τον έχει οδηγήσει να είναι σε άθλια ψυχολογική κατάσταση. Είναι
Έλληνας και ζητά ελεημοσύνη από τους περαστικούς, που θα συναντήσει σε κάποια
στάση λεωφορείου, όχι όμως για εκείνο, αλλά για τα ανήλικα παιδιά του. Και δεν
είναι ο μόνος! Πολλές γιαγιάδες και πολλοί παππούδες στέκονται κατά καιρούς έξω
από το μετρό και θεωρώντας τους εαυτούς τους ταπεινωμένους, ζητούν κάποια
βοήθεια από τους περαστικούς, γιατί η κατά πολύ πλέον μειωμένη τους σύνταξη δεν
επαρκεί για να ζήσουν αξιοπρεπώς. Δυστυχώς, η κατάσταση ενδέχεται να
χειροτερέψει τους επόμενους μήνες.
Μία ημέρα, έτυχε να βρεθώ στο
Παγκράτι. Μία κοπέλα στην ηλικία μου, 20 χρονών περίπου, σπαράζει από τον πόνο.
Η έλλειψη των ναρκωτικών την κάνει να έχει σπασμούς και να ουρλιάζει. Κανείς
από τους περαστικούς δεν την πλησιάζει και λένε πως ότι έπαθε είναι «δικό της
φταίξιμο». Δυστυχώς, όμως, κάνουν λάθος! Όλοι φέρουμε ένα μερίδιο ευθύνης! Ένα
μερίδιο ευθύνης λόγω της αδιαφορίας μας. Τα προβλήματα που έφερε η οικονομική
κρίση στην Ελλάδα, μας κάνουν να ξεχνάμε, ότι είμαστε ακόμα άνθρωποι. Σκεφτόμαστε
τόσο πολύ τους εαυτούς μας και ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Ακόμα και μία
απλή κουβέντα σε αυτή την κοπέλα, θα μπορούσε να τη βοηθήσει να νιώσει
καλύτερα. Ένα «Κάνε κουράγιο! Όλα θα πάνε καλά!» δεν κοστίζει τίποτα. Μία απλή
συνομιλία μαζί της ίσως τη βοηθούσε να καταλάβει ότι με τη συνεχή χρήση
ναρκωτικών ουσιών, καταστρέφεται και οδηγείται σε ένα δρόμο δίχως επιστροφή.
Ίσως και να την έπειθε να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό κέντρο απεξάρτησης. Η
απόφαση για αλλαγή θα ήταν μία καλή αρχή. Πώς όμως θα γίνει μία αρχή σε ένα
κράτος όπου η πρόνοια και η ιατρική περίθαλψη έχουν αρχίσει να εξαλείφονται;
Τόσες πολλές εικόνες… τόσα πολλά
πρόσωπα με διαφορετικές ιστορίες, που συνδέονται κάτω από ένα κοινό
παρονομαστή, τον παρονομαστή της ανθρωπιστικής κρίσης. Πολλές φορές αυτό που
θεωρούμε αυτονόητο δεν είναι τόσο αυτονόητο όσο νομίζουμε. Όλοι μας βλέπουμε
τους ανθρώπους που υποφέρουν και σκεπτόμενοι τα δικά μας προβλήματα,
αδιαφορούμε. Αυτή λοιπόν είναι η ανθρωπιστική κρίση στα μάτια ενός φοιτητή.
Είναι μία εικόνα πικρίας και θλίψης. Θλίψης για το σήμερα και αγωνίας για το
αύριο. Ρώτησέ με αύριο και ίσως σου δώσω την ίδια απάντηση. Ρώτησέ με αύριο…
ίσως όλα είναι διαφορετικά. Ίσως να σου δώσω μία πιο αισιόδοξη εικόνα. Ίσως οι
λέξεις μου, να μη σε αγγίζουν. Οι εικόνες μου όμως; Όπου υπάρχουν άνθρωποι,
υπάρχει πάντα ελπίδα, ανιδιοτέλεια και αλληλεγγύη. Το πιο σημαντικό δεν είναι
αυτό που θα πάρεις, αλλά αυτό που μπορείς να προσφέρεις ξεκινώντας από ένα
χαμόγελο και ένα μήνυμα αισιοδοξίας για ένα καλύτερο αύριο σε όσους το έχουν
ανάγκη.
(Περιοδικό "Οδοιπορικό" Τεύχος 54 Ιανουάριος 2012, Γιατροί του Κόσμου Ελλάδας)