Μία μέρα στην Αθήνα του 2012, δεν
είναι τίποτα παραπάνω από στιγμές ρουτίνας και καθημερινότητας. Η καθημερινότητα,
όμως πολλές φορές διαταράσσεται από θορύβους, που έρχονται από εκεί που δεν το
περιμένεις. Η ζωή κυλά, προχωράς μέσα στο κρύο και βλέπεις ανθρώπους να
ζητιανεύουν. Προχωράς παρακάτω και συναντάς και άλλους. Οι περισσότεροι από αυτούς
είναι άστεγοι. Δεν έχουν που να μείνουν και φτάνουν στο εξαθλιωτικό σημείο της
ζητιανιάς. Για πόσο ακόμα θα μείνεις ασυγκίνητος με το δράμα τους;
Λίγες μέρες πριν μέσα στο βαγόνι στο μετρό του Συντάγματος μπήκε ένας άνθρωπος εξαθλιωμένος και κάπως μισότρελος. Ήθελε να πει σε όλους τους επιβάτες την ιστορία του, κρατώντας μία γλάστρα, γιατί όπως ανέφερε «αγαπά τα λουλούδια». Με μάτια δακρυσμένα έλεγε «Θα πάω στο σπίτι μου τώρα με τη γλάστρα μου. Μένω κάτω από τις σκάλες στον Ευαγγελισμό. Σκεπάζομαι με 2 κουβέρτες. Αν δε βγάλω τη νύχτα από το κρύο, θα πάω να δω τη μανούλα μου. Δεν είμαι ζητιάνος! Απλά θέλω να με ακούσετε». Τότε θυμήθηκα τα λόγια του κυρίου Νικήτα.: «Κάθε φορά που πηγαίνω στο Ιατρείο μας στο Πέραμα κάθομαι και μιλάω με τους ανθρώπους που υπομονετικά περιμένουν. Για την ακρίβεια δεν μιλάω, ακούω... Και όσα πιο πολλά ακούω τόσο πιο πολύ ντρέπομαι...». Ήρθε η ώρα της αποβίβασης… Ο συρμός έφυγε, εμείς συνεχίζουμε τις ζωές μας, μα… η ντροπή δεν πρόκειται να σβήσει!