Πολλές φορές υπάρχουν τόσα πολλά
πράγματα, που μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του. Τόσα πολλά , μα τόσα πολλά
που να τον κάνουν να απωθήσει γεγονότα στιγμές εικόνες. Η «απώθηση» είναι μία
άμυνα του οργανισμού, ωστόσο ακόμα και αν η μνήμη μας προδίδει κάποιες φορές,
πάντα μα πάντα κάποια στιγμή επιστρέφει.
Ήταν «βράχος»! Ακόμα και όταν ο
Στέλιος πήγε στη γειτονιά των αγγέλων, εκείνη στάθηκε στα πόδια της. Προσπάθησε
να ζήσει και τα κατάφερε για περίπου ενάμιση χρόνο… Όσο και αν παλεύεις, η
«καρδιά» σου κάποια στιγμή σε προδίδει. Και εκείνη δεν άντεξε! Πήγε να
συναντήσει τη μεγαλύτερη αγάπη της. Εικόνες και με τους δυο μαζί και όσα μου
πρόσφεραν, έρχονται ξανά στην επιφάνεια. Το πώς έμαθα ότι «έφυγε» είναι τραγικό.
Αλλά δεν έχει αυτό σημασία. Όσος καιρός και αν περάσει, όσα χρόνια, όσες μέρες,
για εμένα πάντα θα είναι ένας από τους ανθρώπους, που με τις συμβουλές και την
αγάπη τους, με βοήθησαν να γίνω αυτή που είμαι σήμερα. Η πληγή της απώλειας δε
θα κλείσει ποτέ, μα πάντα θα θυμάμαι την Ελένη μου, την Ελένη της καρδιάς μου,
που όπου και αν είναι, ξέρω ότι πάντα θα με προσέχει και θα με βλέπει από
«ψηλά» μαζί με το Στέλιο, από τη γειτονιά των αγγέλων, γιατί μόνο εκεί της
αξίζει να είναι…. Ένα χρόνο μετά λοιπόν… εγώ είμαι εδώ και γράφω όσα δεν είχα
τη δύναμη να πω. Στην Ελένη… στον άγγελο της καρδιάς μου….