"Ηρέμησε!Σε λίγο θα περάσουν όλα!", της είπε, χαϊδεύοντάς τα μαλλιά της.
"Δε μπορώ...Κρυώνω..Είναι ένας εφιάλτης!", είπε εκείνη τρέμοντας. Δύο μαρτυικές ψυχές σε ένα δρόμο δίχως επιστροφή. Το παγκάκι στη στάση στη λεωφόρο Κηφισίας είναι για μία ακόμη κρύα μέρα πιασμένο.
Την αγκαλιάζει και προσπαθεί να την ηρεμήσει. Δε μπορεί να κάνει κάτι άλλο.Ακουμπά το κεφάλι της στα πόδια του. Τρέμει. Ουρλιάζει. Δακρύζει και... το μαρτύριο συνεχίζεται.... . Αέρας. Κρύο. Παγωνιά. Περαστικοί που περνούν αδιάφοροι. Ο χρόνος σιγά σιγά παγώνει... Φιγούρες που τρέχουν στους ρυθμούς που αποδίδει η καθημερινή ρουτίνα, στέκονται αγέρωχες.Αγάλματα της γκρίζας πόλης. Και... ο χρόνος τρέχει και... σιγά σιγά διαγράφει τη ζωή που φεύγει.
Εκείνος, στο παγκάκι, βυθισμένος στις σκέψεις του...Εκείνη αόρατη, στέκεται δίπλα του και τον κοιτάζει. Έκανε ό,τι μπορούσε. Δεν ήταν αρκετό. Στέκεται και κοιτάζει.τη ζωή που έχασε. Τη ζωή που δε μπόρεσε να διεκδικήσει. Ο χρόνος κυλά.
Νύχτωσε. Εκείνος είναι ακόμα εκεί. Σύντομα θα αποκτήσει παρέα. Δεν ήταν πάνω από 20 ετών. Τον ήξερε από πριν. Πήγαινε στο ίδιο σχολείο με εκείνη. Η ύπαρξή του εξαθλιωμένη. Τα όνειρά του θαμμένα. Αυτή η γλυκιά αίσθηση του θανάτου που πλησιάζει, τον κάνει να νιώθει μετέωρος. Μετέωρος σε μία κατάσταση εκστασιακή. Χαμένος στη μέθη της ηρωίνης. Ζει ένα παραλήρημα.
Εκείνος τον κοιτάζει και θυμάται. Θυμάται τι έχασε και σκέφτεται τι μπορεί να κερδίσει. Σηκώνεται από το παγκάκι και τον κοιτάζει με συμπόνια, λέγοντάς του "Φύγε από εδώ! Τρέξε όσο μπορείς! Τόλμησε να ζήσεις το αδιανόητο. Είναι ωραία η αίσθηση! Απλά φύγε! Φύγε μακριά από εδώ! Πάλεψε! Αγωνίσου για το αύριο που , αν είσαι εδώ, δε θα μπορέσεις να απολαύσεις!".
Ο χρόνος κυλά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν κοιτά πίσω του. Προχωρά. Προχωρά και συνεχίζει. Το φως της αυγής θα φέρει μία νέα μέρα. Το παγκάκι αυτή τη φορά θα είναι άδειο και θα συνεχίσει να παραμένει... Η ερημιά του είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή που γεννήθηκε από μία επιλογή, ένα βράδυ στη Λεωφόρο Κηφισίας...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας !