Flash Fiction No2 : Το κορίτσι με τα μαύρα

Με το χέρι της κρύβει το πρόσωπό της. Δεν έχει κάτι. Απλά προσπαθεί να κρύψει τα συναισθήματά της. Κοιτάει τα βαγόνια του μετρό που το ένα προσπερνά το άλλο. Ο χρόνος για εκείνη έχει σταματήσει. Ο χρόνος είναι αυτός που την έχει προδώσει. Απλά στέκεται με ένα βλέμμα απάθειας και προσπαθεί να ξεφύγει από τα συναισθήματα που νόμιζε ότι δε θα ένιωθε ξανά. Τελικά οι υπολογισμοί της ήταν αναληθείς. Μετά από τόσο καιρό επέστρεψε στα ίδια μέρη και στις ίδιες σκέψεις. Ο χρόνος έχει σταματήσει, αλλά δεν το καταλαβαίνει. 

Ένας συνεπιβάτης χάνει την ισορροπία του και τη χτυπά. Μα εκείνη ... μένει εκεί. Στις εικόνες που περνούν μπροστά από τα μάτια της και της θυμίζουν όλα όσα θέλει να ξεχάσει. Τα όνειρα που έκανε και θα παραμείνουν όνειρα. Τις σκέψεις που την κάνουν ευάλωτη και τη λυγίζουν

Τις οφθαλμαπάτες που εξαφανίζονται και την επαναφέρουν στην αλήθεια. Τον πόνο και την απόγνωση που είχε νιώσει και ξέρει ότι θα τα ξανανιώσει.

Και κάποια στιγμή ξυπνάει από το λίθαργό της. Ο χρόνος συνεχίζει να κυλά, αλλά εκείνη έχει μείνει σε εκείνη τη σκηνή που χάραξε τα όνειρά της και θα συνεχίσει να την πληγώνει.

Το κορίτσι με τα μαύρα δάκρυσε και...έφυγε, αλλά ποιος ξέρει γιατί πενθούσε;