"Μήπως τελικά έχω πάθει κρίση;"

.

Από τη Ράνια Παπαδοπούλου

Οι εργασίες κάθε εξάμηνο στη σχολή τρέχουν. Κάθε εξάμηνο, νέα μαθήματα, νέα δεδομένα και νέες εργασίες. Η «οικονομική κρίση» έχει ριζώσει για τα καλά στις ζωές μας. Στην καθημερινότητά μας τη βιώνουμε. Με τη σκέψη μας την απωθούμε. Ώσπου έρχεται ... το μάθημα και η εργασία, οπότε καλούμαστε να την καταγράψουμε. Να καταγράψουμε τις πιο έντονες στιγμές της, αλλά και κάποιες φορές να προσπαθήσουμε να βρούμε ορισμένα θετικά στοιχεία εν καιρώ κρίσης.



Πόσοι άνεργοι υπάρχουν σήμερα; Πόσοι άστεγοι; Πόσοι νέοι διαφεύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον; Είμαστε νέοι. Κάνουμε όνειρα ακόμα και αν η πολιτική της χώρας μας και οι συγκυρίες δεν μας το επιτρέπουν. Προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινο μέλλον, ακόμα και αν η λέξη «ανθρώπινο» δεν υπάρχει στο σήμερα που βιώνουμε. Κάποιοι μας αποκαλούν αργόσχολους, κότες, ψόφιες μύγες και μας χαρακτηρίζουν με οποιοδήποτε άλλο κοσμητικό επίθετο μπορεί κανείς να φανταστεί. Θέλουμε να ονειρευόμαστε. Θέλουμε να ξέρουμε ότι αύριο θα έχουμε δουλειά και θα μπορέσουμε να ασκήσουμε το επάγγελμα που σπουδάζουμε. Θέλουμε να έχουμε εργασιακά δικαιώματα και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Να βλέπουμε τους γονείς μας να χαμογελούν και όχι να μας κοιτάζουν με ένα βλέμα θλίψης γιατί δεν μπορούν να μας προσφέρουν αυτά που θα ήθελαν. Αυτοί που μας κατηγορούν που δεν έχουμε αντιδράσει ακόμα, γιατί δεν μπορούν να επωμιστούν τις ευθύνες τους; Γιατί μας κατηγορούν όταν εκείνοι πρέπει να σταθούν ενώπιόν μας και να μας ζητήσουν ένα απλό συγγνώμη για τα λάθη τους; Γιατί δεν μπορούν να παραδεχτούν τις ευθύνες τους για τη σημερινή κατάσταση;Θα αποφοιτήσουμε από τη σχολή και θα είμαστε επαγγελματίες άνεργοι.Το μόνο δεδομένο...Γράφω, για να γράψω. Γράφω γιατί αυτό μου αρέσει να κάνω. Και θα συνεχίσω να γράφω για τις ανθρώπινες ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν με ειλικρίνεια. Μήπως τελικά έχω πάθει και εγώ κρίση και δεν το έχω καταλάβει;