"Ίσως να μην υπήρξε ποτέ. Ίσως να ήταν ένα όνειρο. Ένα κομμάτι της φαντασίας μου που απλά με προσπέρασε. Θυμάμαι τα μάτια του όταν με κοίταξαν για πρώτη φορά. Αυτά τα μάτια, που γεμάτα ανησυχία, προσπαθούσαν να κρύψουν το φόβο για αυτό το αβέβαιο αύριο.
Σε αυτά τα δύο μάτια, είδα τον εαυτό μου. Είδα τη δική μου ανησυχία, μα ταυτόχρονα μία γαλήνη. Αυτή τη γαλήνη αγάπησα, όσο μεγαλεπίβολο και αν φαίνεται. Όσο δύσκολο και αν είναι. Η αγάπη δεν έχει πολυτέλειες . Αρκεί μία στιγμή. Σαφώς, θέλει το χρόνο της για να εδραιωθεί, αλλά μεσα σε αυτά τα πρώτα σκιρτήματα, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου από τα κάτω. Γιατί, η αγάπη πονά ακόμα και τους πιο δυνατούς. Δεν ξέρω ούτε αν ήμουν δυνατή, ούτε ξέρω αν κάποτε καταφέρω να το μάθω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι τον αγάπησα χωρίς να περιμένω κάτι από αυτόν.Ίσως το να δίνεις και να δίνεσαι σε έναν άνθρωπο είναι το πιο επικίνδυνο από όλα. Επικίνδυνο, για το τι θα επακολουθήσει και για το σε ποια κατάσταση θα βρίσκεσαι όταν δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις."
"Δεν είχα κάτι άλλο να δώσω. Μόνο αγάπη", είπε καθώς τα φώτα της σκηνής έσβηναν."Πολλές φορές όμως, οι τοίχοι είναι πολύ ψηλοί και τα εμπόδια μεγάλα, για να μπορέσεις να τα προσπεράσεις. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί σε όλους. Οι πεταλούδες χάνονται. Οι στιγμές του ονείρου σβήνουν και η αυλαία πέφτει, με τον αρλεκίνο να δακρύζει, όταν τα φώτα σβήνουν τελείως. Το χαμόγελό του, μας κάνει να γελάμε, αλλά όσο πιο δυνατά γελάει, τόσο πιο σθεναρό είναι το κλάμα του. Δεν το βλέπουμε, αλλά για εκείνον υπάρχει. Όλοι κάποια στιγμή υπήρξαμε αρλεκίνοι. Ίσως αυτό να είναι το τίμημα του ότι υπήρξε μία στιγμή αδυναμίας, όπου αγαπήσαμε κάποιον χωρίς όρια."
Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα και επέλθει η σιωπή, ο αρλεκίνος χαμογελά καθισμένος στο μικροσκοπικό σκαμπώ του. Αυτό το χαμόγελο είναι το μεγαλύτερο ευχαριστώ για όσα έζησε. Και μετά έρχεται η σιωπή, που κάνει ακόμα και τον πιο δυνατό θόρυβο να περνά απαρατήρητος μπροστά της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας !