Αυτές οι λίγες αράδες γράφονται σε μέρες που δεν υπάρχει φως. Η Ελλάδα, η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, καλείται να πάρει αποφάσεις, μνημόνιο ή GREXIT; Η απάντηση θα δοθεί για πρώτη φορά στα χρονικά διά "λαϊκής βοής". Το δημοψήφισμα που θα λάβει χώρα στις 5 Ιουλίου , ίσως να είναι η ορθότερη απόφαση που πάρθηκε έως σήμερα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ , εν έτει 2015 κατά τη διάρκεια μνημονιακών ημερών. Ίσως να είναι η μοναδική φορά που όσο ζω έχω βιώσει την ουσία του δημοκρατικού ιδεώδους.
Είμαι μέλος της γενιάς των 300 ευρώ, της γενιάς, που για το ελληνικό δημόσιο δε θεωρείται άνεργη, γιατί ανήκει στη φοιτητική κοινότητα. Της γενιάς για την οποία τα ένσημα, η ασφάλιση και η ίδια εργασία παραπέμπουν σε ανέκδοτο. Πολλές φορές, έχω πιάσει τον εαυτό μου να αναζητά τα χρόνια της χαμένης του αθωότητας με αίτημα να δοθεί φωνή όχι μόνο στη γενιά μου, αλλά σε όλες τις γενιές. Ένα αίτημα ανεκπλήρωτο έως και πριν από λίγες ώρες.
Τα τελευταία επτά χρόνια παρατηρώ ένα λαό που υποφέρει. Που δεν έχει να φάει, ούτε όμως να θρέψει τα παιδιά του. Βλέπω τα πολιτικά σκάνδαλα που επέρχονται το ένα μετά το άλλο με τη δικαιοσύνη να απουσιάζει. Τα πρόσωπα των ανθρώπων είναι πάντα σκυθρωπά. Ακούω τους παππούδες και τις γιαγιάδες να περιμένουν να λάβουν κάθε μήνα την πενιχρή τους σύνταξη που πέφτει με ρυθμούς ελέυθερης πτώσης. Βλέπω τους πατέρες και τις μητέρες μας, να εξαθλιώνονται για να μπορέσουν να μας προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν, με την ελπίδα ότι η γενιά των παιδιών τους θα μπορέσει κάποια στιγμή να σωθεί. Πληρώνουν φόρους, φόρους και πάλι φόρους αγωνιώντας για το αύριο. Στέκουν αγέρωχοι γνωρίζοντας ότι δε θα προλάβουν κάποτε να ανασάνουν πραγματικά και να νιώσουν ελεύθεροι από αυτό το καθεστώς μισαλλαδοξίας, που τους έχει επιβάλλει η ταμπέλα της "Ένωσης". Είναι βαρύ να είσαι Ευρωπαίος, ειδικά όταν η ίδια η οικονομική δικτατορία σε κατατάσσει στα PIGS.
Και από την άλλη βλέπω τη δική μου τη γενιά, που δε μπορεί να εργαστεί και κατ΄επέκταση να ζήσει. Βέβαια και αν της δοθεί η ευκαιρία να εργαστεί, οι απλήρωτες υπερωρίες θα διαδεχθούν η μία την άλλη και αν πας νας μιλήσεις το πολύ πολύ το αφεντικό να σου υπενθυμίσει το δρόμο της απόλυσης, κρατώντας ένα γκλομπ στο χέρι του.
Και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, όπου μπορούμε να μιλήσουμε πλέον όχι μόνο για οικονομική κρίση, αλλά για μία ολοκληρωτική κατάρρευση, θυμάμαι τα μάτια των μικρών παιδιών, που δε φταίνε σε τίποτα να βιώσουν τα δικά μας λάθη. Γιατί αυτό κάνουν η εξουσία, η δύναμη, το ρουσφέτι. Θυσιάζουν τη μία γενιά μετά την άλλη, χωρίς καμία ενοχή, χωρίς κανένα ενδοιασμό. Και στη μνήμη μου επανέρχονται αυτά τα αθώα μάτια, που δε μπορούν να καταλάβουν πλήρως το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Και νιώθω τύψεις, για όσες φορές δεν αντέδρασα. Για όλες εκείνες τις φορές που δεν προσπάθησα να αμυνθώ.
Το δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου είναι μία πολύ καλή ευκαιρία, να επανορθώσουμε για όλα τα λάθη που έχουμε κάνει έως τώρα και να δώσουμε ένα τέλος σε αυτό το ευρωπαϊκό καθεστώς, ανείπωτης βλακείας και άνευ ουσίας. Δεν θα επικαλεστώ το ιστορικό μας παρελθόν, αλλά την ανθρώπινη λογική, που μπορεί να αρθρώσει ένα "ΟΧΙ" δίνοντας τέλος σε αυτές τις μέρες παράνοιας. Αυτές οι λίγες αράδες γράφονται σε μέρες που δεν υπάρχει φως με αίτημα να πάρουμε πίσω τις μέρες μία μία, ένας προς ένα, λέγοντας "ΝΑΙ" στη ζωή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας !