Flash fiction: Ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ

Ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ. Σαν να ήταν ένα δημιούργημα της φαντασίας μου, που καλά καλά δεν

πρόλαβε να ζωντανέψει. Απομονωμένο πίσω από τις σκέψεις μου, τα θέλω, τα πρέπει, τα ναι και τα όχι, που πρόσταζε ενίοτε η λογική μου και άλλοτε τα συναισθήματά μου. Ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ γιατί ο ίδιος μας ο εαυτός το καταδίκασε.

Πολλές φορές πάλεψε με τις αντιμαχόμενες σκέψεις για να αναγεννηθεί από τις στάχτες, σαν το φοίνικα, όπως ορίζει ο μύθος. Αλλά και για τους μύθους αγνοούμε αν υπήρξαν ποτέ. Αν κρύβουν κάποιο στοιχείο αλήθειας, εκτός από τα κρυφά τους νοήματα που προσπαθούν να μας παραδειγματίσουν. Ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ, γιατί ακόμα και το να σκεφτόμαστε δε σηματοδοτεί αναγκαστικά την ύπαρξη. Είτε λέγεται αγάπη, είτε φιλία, είτε έρωτας, είτε στοργή, είτε μίσος, είτε ζωή, όλα τους είναι ιδέες, που θεωρητικά υπάρχουν. Αλλά τι σημαίνει το υπάρχω; Κανείς δεν το ξέρει. Απλά αποτελεί ακόμα μία σύμβαση των συγκυριών με την αλήθεια. Ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ, γιατί όταν εκλείπουν οι πράξεις, οι θεωρίες και οι ιδέες μένουν απλά στο κενό ως κανόνες χωρίς απόδειξη. Η θεωρία ωστόσο θα πάψει να υφίσταται μόνο όταν η πράξη εξαλείψει την ίδια την ύπαρξη των λέξεων.

Αναζητώντας τον μίτο που θα τον οδηγήσει στη δική του ιστορία. Στο δικό του πού, πώς, πότε, που θα δώσει απάντηση στο γιατί. Η διεκδίκηση των απαντήσεων είναι η πιο δύσκολη υπόθεση της ανθρώπινης φύσης. Η αλήθεια πολλές φορές πληγώνει, τσακίζει την σκέψη, ενώ άλλες φορές μας απελευθερώνει. Ο ίδιος μας ο εαυτός είναι εκείνος που σηματοδοτεί την έναρξη και τη λήξη της κάθε ιστορίας. Το ζήτημα είναι να αντιληφθεί την αρχή και το τέλος του ίδιου νήματος. Αυτή η αντιπαράθεση αρχής και τέλους, δύναμης και εξουσίας είναι που τον απασχολεί. Τα αποτελέσματά της θα τα αντιληφθούμε σύντομα στο επόμενο βιβλίο του. Η αρχή γράφτηκε ήδη. Η ιδέα έγινε πράξη και τα βράδια από το παράθυρό του στην οδό Σ.... το φως θα φέγγει μέχρι την αυγή, ώσπου να ξεκινήσει η επόμενη ιστορία.