Η καλή και η κακή μουσική στις μέρες της κρίσης και της αθωότητας. Ή μήπως όχι;

Η συζήτηση της ημέρας ή μάλλον του χρόνου. Στις ημέρες της κρίσης, εκεί που η τέχνη έρχεται να δέσει είτε ως μέσο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης είτε ως μέσο εκτόνωσης, επανέρχομαι στους όρους της  κουλτούρας, της  υποκουλτούρας, του hit, του ποπ, της hip hop. της metal, του mainstream, τους έντεχνου και εναλλακτικού - όπως προτιμώ να λέω- που τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει mainstream κλπ. Τα ραδιόφωνα παίζουν αυτά που θέλουν να παίξουν, ενώ η playlist καλά κρατεί. Το ότι βέβαια η playlist μπαίνει στο repeat και στο rewind δε το σχολιάζουμε στην προκειμένη, αλλά είναι αξιοσημείωτο.



Θέμα υπ' αριθμον 2; Ποιος ακούγεται στα ραδιόφωνα λοιπόν; Οι ίδιοι και οι ίδιοι. Είτε αυτό το λέμε σκυλάδικο είτε εναλλακτικό, είτε το ο,τιδήποτε. Άλλωστε τα είτε είναι πολλά και οι ταμπέλες ακόμα περισσότερες. Ακούμε φευγαλέα, χωρίς να αφουγκραζόμαστε καταστάσεις και απλά συναινούμε. Είναι μία κατάσταση όπως και στην πολιτική. Περνάμε κατευθείαν στην αντίδραση, χωρίς να έχουμε περάσει από το στάδιο της δράσης. Άρα καθστούμε ανέφικτη την αντίδραση, γιατί η ίδια η αντίδραση είναι συνεπακόλουθο της δράσης. Και έτσι λοιπόν αφού διαμαρτυρόμαστε για τη μουσική στα ραδιόφωνα περνάμε στο στάδιο της ελεύθερης πτώσης. Από ποιο όροφο, από ποιο κτήριο δεν έχω καταλάβει. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι χαρακτηρίζουμε τα τραγούδια ως κουλτούρα ή υποκουλτούρα. Και τι είναι υποκουλτούρα και τι κουλτούρα; Ούτε αυτή τη στάση σνομπισμού δε μπορώ να αντιληφθώ.

Αυτό που μπορώ να συμπεράνω με βεβαιότητα είναι ότι αναιρούμε τη δισκογραφία των τελευταίων χρόνων, φτάνοντας στα πρόθυρα της προγονοπληξίας, χωρίς να ακούμε. Χωρίς να προσπαθήσουμε καν να αναζητήσουμε.

Το ζητούμενο είναι ένα δεν υπάρχει κουλτούρα, υποκουλτούρα, ορθό και λάθος, όταν μιλάμε για διαφορετικά άτομα. Ο καθένας έχει τη δική του οπτική, ενώ παράλληλα στα πρότυπα του θεμιτού και του αθέμιτου στα μουσικά μας γούστα, πάμε με την πεπατημένη, σαν τα μικρά παιδιά στα χρόνια της αθωότητας, "αυτολογοκρίνοντας" αν θέλετε τις προτιμήσεις μας, γιατί αυτό ορίζει η κοινωνία μας.

Ένα από τα πράγματα που λείπει στο ραδιόφωνο είναι η νέα γενιά τραγουδοποιών, που έρχεται να αφήσει το δικό της στίγμα. Αν μπορεί φυσικά να το αφήσει, γιατί όπως είπαμε στις θέσεις του playlist δεν επικρατεί το αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι. Αυτό που επιζητώ προσωπικά από το ραδιόφωνο δεν είναι να εξαληφθούν οι παλιοί για να μπουν οι καινούριοι, αλλά να υπάρξει η δυνατότητα το να ακούγονται και οι μεν και οι δε. Το ραδιόφωνο δηλαδή να γίνει ένα μέσο αναζήτησης και προβληματισμού, οποιεσδήποτε ταμπέλες και αν έχουν τα τραγούδια που παίζει.

Όσον αφορά το τι είναι ποιοτικό και τι όχι, αυτό μπορεί να το κρίνει ο καθένας. Και μιας και μιλήσαμε για ορισμούς, ας δώσω και εγώ τον δικό μου. Επιτυχημένο τραγούδι, είναι αυτό που είτε μέσω του στίχου του είτε της μουσικής του, μπορεί να ευαισθητοποιήσει έστω και έναν ακροατή. Τότε ναι η τέχνη έχει επιτύχει. Το πόσα χρήματα μπορεί να αποφέρει το οποιοδήποτε κομμάτι στον καλλιτέχνη και σε όλους τους υπόλοιπους δικαιούχους είναι τελείως διαφορετικό και αφορά την εμπορική αξία της τέχνης που στην παρούσα φάση δεν είναι το ζητούμενο.

Το τι είναι  μουσική και το τι όχι, αυτό το ξέρει ο καθένας μας. Ας ανοίξουμε λοιπόν τα αυτιά μας όλοι και ας ακούσουμε πραγματικά τη μουσική και τους στίχους, για οποιοδήποτε είδος μουσικής και αν πρόκειται.

Και μετά το σημερινό μου ξέσπασμα, γκρίνια, όπως θέλετε πείτε το, ας γυρίσω στη στιγμή της αθωότητας. Εκεί που η μουσική είναι μουσική και ο ακροατής αποδέκτης ενός μηνύματος. Το ποιο είναι αυτό το μήνυμα, μπορεί να το απαντήσει ο καθένας για  τον εαυτό του. Προσωπικά αυτή τη μουσική θα ακούσω. Ποπ, mainstream,hip hop,metal,κλαρίνα, έντεχνο κλπ όλα είναι μουσική και ας τα λογοκρίνουμε με μία στάση σνομπισμού και ιπποσύνης υπέρ της 'Ποιοτικής Τέχνης", που δε θα μάθουμε ποτέ ποια είναι, αν δεν ακούσουμε εμείς οι ίδιοι τη μελωδία, τους στίχους, χωρίς "παρεμβολές" είτε από ακουστικά είτε από ηχεία. Η μουσική είναι μουσική και αυτό δεν αλλάζει.