Η ιστορία γράφεται τώρα

Ένας κύκλος κλείνει για να ανοίξει ένας άλλος. Ο δικός μου κύκλος στο Πάντειο και πιο συγκεκριμένα στο τμήμα Δημοσιογραφίας, έκλεισε με τα παρακάτω λόγια στις 2 Ιουνίου του 2014, όταν ορκίστηκα.

“Αξιότιμοι κύριοι καθηγητές, αγαπητοί συγγενείς και φίλοι, αγαπητοί συνάδελφοι,

Σήμερα για εμάς κλείνει ένας πολύ σημαντικός κύκλος. Σήμερα αποφοιτούμε επισήμως από το πανεπιστήμιο, που περάσαμε τα φοιτητικά μας χρόνια. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, κάναμε φιλίες, στην πορεία χάσαμε κάποιες από αυτές, γελάσαμε, στενοχωρηθήκαμε, παρακολουθήσαμε μαθήματα που μας ενδιέφεραν αλλά και κάποια μαθήματα που μας άφησαν αδιάφορους. Ακόμα και αν κάποιες φορές διαφωνούσαμε μεταξύ μας, πάντοτε όταν χρειάστηκε ήμασταν ενωμένοι. Τα γεγονότα της ΕΡΤ, τον Ιούνιο του 2013, μας συγκλόνισαν. Όχι μόνο για το ότι οι συνάδελφοί μας έμειναν χωρίς δουλειά, αλλά και για το βάναυσο τρόπο που έπεσε το μαύρο στην οθόνη.

Ένα χρόνο μετά, παρόλο που για τους περισσότερους είμαστε μία άτυχη γενιά, η γενιά των 200 και των 300 ευρώ, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Ως δημοσιογράφοι και επικοινωνιολόγοι, οφείλουμε στους εαυτούς μας να αγωνιζόμαστε για την αλήθεια. Οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε τα ιδανικά μας και ποτέ μα ποτέ να μην υποκείψουμε σε κομματικά συμφέροντα και να μην δεχθούμε να αυτολογοκριθούμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να μεταφέρουμε τα γεγονότα, όπως είναι στην πραγματικότητα, σεβόμενοι το κοινό μας, καταρρίπτοντας το “ρουφιάνοι, αλήτες, δημοσιογράφοι”. Μπορεί να είμαστε η γενιά των 300 ευρώ, η άτυχη γενιά της οικονομικής κρίσης, αλλά μπορούμε να γίνουμε η γενιά που θα αντισταθεί στο υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Ας τολμήσουμε να ονειρευτούμε, όσο ουτοπικό και αν φαίνεται, γιατί τα όνειρα γεννούν την ελπίδα και η ελπίδα γεννά τη δύναμη και τη θέληση για αλλαγή.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας αναφέρω τα λόγια ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου, που αυτή τη στιγμή δε βρίσκεται στη ζωή. Ο Στέλιος, ενώ νοσηλευόταν, πριν χάσει τη μάχη για την επάρατη νόσο μου είπε “εκείνο που ζητώ από εσένα σε όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσεις, μην το βάλεις κάτω. Μην απογοητευτείς. Κάνε το καθήκον σου απέναντι στον εαυτό σου. Τον δρόμο που χάραξες τον ξέρω. Πονάει μάτια μου. Πονάει γιατί έχει καρέκλα, έχει προσπάθεια, έχει απογοήτευση, μα έχει και όμορφες νίκες. Μην επιτρέπεις να σε καθοδηγήσουν, αλλά να τους καθοδηγήσεις. Μη γίνεις ένα άβουλο πλάσμα. Γίνε ένας δυναμίτης. Το μπορείς!”

Καλή σταδιοδρομία σε όλους μας”

Σήμερα δύο χρόνια περίπου αργότερα, χαίρομαι που θυμάμαι ακόμα αυτά τα λόγια, τα οποία για εμένα είναι στάση ζωής. Και η ζωή συνεχίζεται. Κάνει κύκλους που κάποτε κλείνουν για να ανοίξουν το δρόμο σε νέες εποχές και καταστάσεις. Στα 25 μου και όντας ξανά φοιτήτρια, το μόνο σίγουρο είναι ότι δε μετανοιώνω για τις επιλογές μου. Είμαι αυτή που είμαι, με τα λάθη και τα σωστά και  αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ακόμα και αν ο κόσμος αναποδογυρίσει. Υπερασπίζομαι τις ιδέες μου και τα ιδανικά μου με την ίδια αφοσίωση, όπως τότε που πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στο Πάντειο. Αυτή την στιγμή είμαι ο εαυτός μου και γράφω την ιστορία μου. Η ιστορία γράφεται μέσω των επιλογών μας σε όλους τους τομείς. Η ιστορία γράφεται τώρα. Αρκεί μόνο να το συνειδητοποιήσουμε και ποτέ μα ποτέ να μη μετανοιώσουμε για τις επιλογές μας, όποιες και αν είναι και όπου κι αν μας οδηγούν.