Ωκεανός θορύβων

Είμαστε όλοι κωφοί σε ένα ωκεανό θορύβων. Αναζητώντας αυτή τη χαμένη μας αθωότητα, που όσο και να το θέλουμε δεν πρόκειται να την αποκτήσουμε ξανά. Είμαστε κωφοί σε ένα ωκεανό θορύβων, αγνοώντας το τι και το πώς, μα πάνω από όλα το γιατί. Αυτό το γιατί που φωνάζει μα εμείς δεν το ακούμε. Είμαστε τόσο κωφοί και αγνώμονες για τα δώρα που λάβαμε στο χρόνο και τους γυρίσαμε την πλάτη, αφήνοντάς τα απροστάτευτα. Είμαστε τόσο κωφοί . Ποτέ δεν αντιδράσαμε σε αυτό το τέλειο τίποτα, γιατί αυτό μας βόλευε και μας υπαγόρεψε κάπου, κάποτε το εγώ μας. Αυτό το εγώ μας, το τέλειο, πιο κωφό από όλα. Και ξαφνικά σιωπή. Οι θόρυβοι πνίγονται και μετά το απόλυτο κενό αντηχεί πολύ περισσότερο, εκεί που τα θέλω μας προσπαθούν να αναστηθούν.