Όπου και αν πας...

Ένα τραγούδι μου φέρνει στο μυαλό ό,τι έζησα μαζί σου. Ήσουν πάντα δυνατή σαν βράχος. Όταν χάσαμε το Στέλιο, ξέρω πως πόνεσες αφάνταστα. Δεν ήθελες να το μάθω, γιατί ήξερες καλά ότι ο πόνος της απώλειας, θα με πλήγωνε. Ο Στέλιος ήταν το στήριγμά σου, η ζωή σου. Ξέρω ότι τόσο καιρό βασανιζόσουν και πως ποτέ δεν ξεπέρασες τον πόνο της απώλειας. Το ξέρω γιατί ούτε και εγώ το κατάφερα.

Πέντε χρόνια αργότερα θυμάμαι ακόμα πιο έντονα τη μέρα που έφυγες από κοντά μας. Εκείνο το απόγευμα που έλαβα το τηλεφώνημα από το Δώρο. Και μετά σιωπή. Πράγματι, κάποιες φορές η σιωπή είναι χρυσός, μα κάποιες άλλες όχι.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα θυμάμαι το γέλιο, την καλοσύνη και την αγάπη που μου έδειξες μαζί με το Στέλιο. Ακόμα κι αν δεν είστε πλέον κοντά μου,. Οι μέρες πάνε κι έρχονται, αλλά η μνήμη δύσκολα μας προδίδει. 

Πέντε χρόνια μετά το φευγιό σου, ανοίγω αυτό το παλιό ποστ που είχα αποθηκευμένο αδημοσίευτο στο blog μου. Τότε δεν είχα τη δύναμη να γράψω.Σαν να ήταν χθες, θυμάμαι...

Σε ευχαριστώ πολύ για όλα, άγγελε της ψυχής μου