Flash fiction: Ο καθρέφτης

Κοιτάζεις απλά τις φωτογραφίες. Μετράς τους μήνες, τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά που ήσουν μακριά του. Κάθεσαι καθημερινά στο ίδιο καφέ, στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια γωνία δίπλα από το παράθυρο.Ρίχνεις κάποιες ματιές στο δρόμο και γράφεις. Κάθε μέρα στο ίδιο πόστο, γράφοντας γράμματα χωρίς παραλήπτη, προσπαθώντας να δαμάσεις το ανεκπλήρωτο της ζωής και του θανάτου. Οι δείκτες του ρολογιού αλλάζουν χωρίς να το καταλάβεις, προσδοκώντας το ανέφικτο, που ίσως κάποτε να ήταν εφικτό. Και πάλι... ο χρόνoς διαγράφει τα συναισθήματα που κυριεύουν τη λογική. Σε παρατηρώ κάθε μέρα.Δεν ξέρω το όνομά σου κι όμως σε γνωρίζω καλύτερα απ' ό,τι γνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Κοίταξε τον καθρέφτη απέναντί σου.Είμαι εκεί κάθε μέρα και σε χαιρετώ, μα δε με βλέπεις.Επιλέγεις να με αγνοείς. Για πόσο ακόμα; Κοίταξέ με! Υπάρχω! Όσο κι αν μ' έχεις φυλακίσει.Θέλω να σου μιλήσω αλλά δε με ακούς. Γυρνάς τις σελίδες του βιβλίου της ζωής σου χωρίς να με ακούς. Οι εποχές αλλάζουν. Τα χρόνια περνούν. Μα εσύ εκεί. Το βράδυ, που σβήνουν τα φώτα, πληρώνεις τον καφέ σου και καληνυχτίζεις ευγενικά το σερβιτόρο. Λίγο πριν φύγεις πετάς στον κάδο των αχρήστων το γράμμα που έγραφες όλη την ημέρα. Κι εγώ...αναμένω υπομονετικά, το πότε θα με δεις μέσα στον καθρέφτη για να σου πω "Δεν υπάρχει το χθες.Μόνο το παρόν" Θα περιμένω...