Γρηγόρης Χαλιακόπουλος: «Η πλέον αναρχική επανάσταση, είναι η προσωπική της συνείδησης κι ένα μεγάλο μέρος δημοσιογράφων της χώρας την αγνοεί»

“Η Ζωή με το Θάνατο συγκρούονται για την κυριαρχία του πνεύματος και της σάρκας. Ο Έρωτας προτείνει μπράντεφερ ανάμεσα στους δυο και η μάχη διεξάγεται με πάθος απερίγραπτο. Εκείνη εκλιπαρεί για λίγα λεπτά ανάσας παραπάνω, εκείνος τη σαρκάζει για το θράσος της να τον αντιμετωπίσει κατάματα. Το ρίσκο αναμενόμενο και το παιχνίδι αρχίζει.”

Η νέα θεατρική παράσταση του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ζουριδάκη, με τους Αντώνη Λιβερόπουλο, Ειρήνη Παπαδημητρίου και Τάσο Ράπτη, που παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Underground (Κοραή 4, μετρό Πανεπιστήμιο), αποτελεί μία αλληγορία της αέναης μάχης της Ζωής με το Θάνατο, με το Χρόνο να παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτή τη σύγκρουση.

Λίγες ημέρες μετά την έναρξη των παραστάσεων, συναντήσαμε το συγγραφέα – δημοσιογράφο Γρηγόρη Χαλιακόπουλο και συζητήσαμε μαζί του για το «Αιώνιο Ζευγάρι», τη ζωή και το θάνατο, αλλά και για τις εξελίξεις στον χώρο του Τύπου με αφορμή την υπόθεση του ΔΟΛ.

-Τι σας ώθησε να γράψετε μία αλληγορία για την αέναη μάχη ζωής και θανάτου;

Γ.Χ.: Η ανάγκη μου να γράψω ένα θεατρικό έργο που δεν θα έχει επαναληπτικές προσεγγίσεις γύρω από τετριμμένα θέματα, όπως η αντίρροπη σχέση ζωής και θανάτου στην απλή ενσυνείδητη μορφή της. Η επιδίωξή μου είχε στόχο τον χώρο του μη συνειδητού, αναζητώντας εκείνα τα ψήγματα που βρίσκονται στα εσώψυχα εκάστου εξ ημών. Η διελκυστίνδα αυτή πραγματώνεται σε κάθε χιλιοστό του δευτερολέπτου με αποτέλεσμα να μην το αντιλαμβανόμαστε. Ακόμα και την ώρα που τρώμε μια γευστική σοκολατίνα, ο οργανισμός μας δίνει τη μάχη του να μην χαθεί απ’ τη ζωή. Την ίδια στιγμή που ο ουρανίσκος μας απολαμβάνει τη γλύκα που η γεύση του προσφέρει, οι πνεύμονες αγωνίζονται να του δώσουν επί πλέον ανάσα για να κρατήσει το στόμα του κλειστό διατηρώντας για μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω την «ουρανίσκεια» ηδονή. Η επίγευση θα σου θυμίσει ότι έφαγες μια σοκολάτα, αλλά τον αγώνα των πνευμόνων σου δεν θα τον συνειδητοποιήσεις, εκτός κι αν το σώμα σου είναι διάφανο. Συνεπώς η ζωή πάντα αγωνίζεται να κερδίσει χρόνο και αντίστροφα ο θάνατος να της τον αφαιρέσει. Πάνω σ’ αυτή την διαμάχη σκέφθηκα να τοποθετήσω τη Ζωή και τον Θάνατο στη σκηνή, ως έμψυχες μορφές με την κάθε μια να αγωνίζεται για την κυριαρχία της υπό το βλέμμα του αέναου Χρόνου, ο οποίος διαγράφει σταθερά και αδιάλειπτα κύκλους και ρυθμίζει τα πάντα. Και το παιχνίδι αυτό θεατροποιήθηκε με την προσπάθεια  της Ζωής να φλερτάρει τον Θάνατο μήπως και την ερωτευτεί και της δώσει λίγο χρόνο παραπάνω. Σημειολογικά… τα ετερώνυμα έλκονται.  

-Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφετε για το θέμα του θανάτου. Σας απασχολεί ιδιαίτερα ως θέμα;

Γ.Χ.: Αλήθεια είναι πως έχω ξαναγράψει. Πλέον με απασχολεί  μόνο συγγραφικά. Κάποτε όμως μου κατέτρωγε τα σωθικά στον μέγιστο βαθμό και ξόδεψα αρκετά χρόνια για να τον κοιτάξω κατάματα. Άλλωστε ο φόβος υφίσταται ως αίσθημα μόνο όταν υπάρχει  πραγματικός κίνδυνος. Τα άλλα είναι φοβίες, δηλαδή, νευρώσεις. Τον θάνατο δεν υπάρχει λόγος να τον φοβάσαι γιατί αποτελεί νομοτελειακή σύμβαση. Όλοι πεθαίνουμε, αμαρτωλοί, άγιοι, άνδρες, γυναίκες, φτωχοί και πλούσιοι.

-Σε αυτή την αέναη μάχη, η ζωή πότε νικά;          

Γ.Χ.: Όταν μονολογήσει την ώρα που κλείνει τα μάτια της: «Άξιζε που ήρθα, τώρα αξίζει και να φύγω». Αν προσέξετε οι νεκροί έχουν μια γαλήνια όψη, δεν τους καίγεται καρφί.  Οι ζωντανοί είμαστε μέσα στην τσίτα και την ματαιοδοξία πως μπορεί να τα καταφέρουμε να μην φύγουμε ποτέ. Και μέσα στην αλαζονεία, τον ναρκισσισμό και την ψευδαίσθηση του ανθρώπου, εισχωρεί με πανουργία ο Έρωτας και βγάζει άσσους απ’ το μανίκι του και μας οδηγεί όπου εκείνος θέλει. Αγαπάμε τον άλλον, ποθούμε το διαφορετικό, διεκδικούμε κομμάτια απ’ την καρδιά του απέναντι, φθάνουμε σε ύψη συμπαντικά και κάποια στιγμή καθιστάμεθα από υψιπέτες υψιπετείς. Στον τόνο η διαφορά, αλλά και στο χτυποκάρδι…

-Πιστεύετε ότι υπάρχει ζωή μετά το φυσικό ή και τον πνευματικό θάνατο;

Γ.Χ.: Στείλε μου διεύθυνση Ράνια να σου στείλω επιστολή όταν θα σβήσω. Πάντως υπάρχουν και ζωές νεκρές. Αν και η Τρίτη Αρχή της Τυπικής Λογικής αναφέρεται στο «αποκλειόμενο τρίτο», πολλοί είναι νεκροζώντανοι. Συνήθως συμβαίνει αυτό όταν οι συνθήκες ή οι συγκυρίες μας αποδιοργανώνουν κι εμείς αποκτούμε καλές σχέσεις, όσον αφορά την διαχείρισή των ημερών της ύπαρξής μας, με τις αποφράδες ημέρες, κατά την ερμηνεία που τους έδιναν οι αρχαίοι, δηλαδή άτυχες, ακατανόμαστες, δυσοίωνες.

-Ο Αντώνης Λιβερόπουλος είναι ένας εξαίρετος χορευτής και χορογράφος, που λαμβάνει το ρόλο του χρόνου. Ο χρόνος καθορίζει το αποτέλεσμα ή οι επιλογές μας;

Γ.Χ.: Ο Αντώνης είναι έμπειρος και εξαιρετικός στο είδος της τέχνης του. Είναι απόλαυση να τον βλέπεις να ερμηνεύει το Χρόνο, όπως εκείνος μοναδικά ξέρει. Έχει τη δική του πολύχρονη επιτυχημένη διαδρομή. Όσον αφορά το ερώτημα εμείς ή ο χρόνος καθορίζει το αποτέλεσμα, η απάντηση χωρίς να υπερασπίζομαι ως θέσφατο το λόγο μου, φρονώ πως είναι μια αλληλεπίδραση, μια ώσμωση συμβάντων πέρα κι έξω απ’ τη δική μας θέληση σε συνδυασμό με τις ανά δευτερόλεπτο επιλογές μας. Αν πέσει ένα αεροπλάνο και είσαι ο μόνος διασωθείς, τι λάθος έκαναν οι άλλοι και πέθαναν; Κανένα. Αν όμως ταξιδεύεις με έναν πιλότο μεθυσμένο και αυτή την πληροφορία τη γνωρίζεις πριν επιβιβαστείς, τότε μην τα βάζεις με την τύχη σου την ώρα που θα βλέπεις το βουνό να έρχεται καταπάνω σου. Έχουν και οι νεκροθάφτες παιδιά να ζήσουν…

-Φίλιππος Περιστέρης. Υπογράφει τη μουσική της παράστασης. Μία συνεργασία σας που μετρά χρόνια.

Γ.Χ.: Φιλία, αλληλοεκτίμηση, συνεργασία, αγάπη, δημιουργία. Αυτά μας συνδέουν με αμοιβαία τα συναισθήματα. Οι μουσικές του ερμηνεύουν τη λέξη ποιότητα! Τι ευτυχέστερο σε μια πολύχρονη σχέση!

-Η συνεργασία σας με τον Αλέξανδρο Ζουριδάκη, την Ειρήνη Παπαδημητρίου και τον Τάσο Ράπτη πώς προέκυψε;

Γ.Χ.:  Εξαιρετικοί άνθρωποι εξαιρετικοί ηθοποιοί. Ταξιδέψαμε μαζί ένα όμορφο όνειρο και το πραγματώσαμε. Την ταλαντούχα Ειρήνη την γνώριζα από το έργο «Ελευθέριος Βενιζέλος» που είχα γράψει για τον κ. Γιάννη Μόρτζο. Ήταν βοηθός σκηνοθέτη σ’ εκείνη την παράσταση. Τον Τάσο τον Ράπτη τον είχαμε δει από τρία διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη που παίχτηκαν στο Θέατρο Κνωσός και άλλα. Έμπειρος κι επιτυχημένος  ηθοποιός στήριξε από τις πρόβες μέσα από μια αμοιβαιότητα άξια σεβασμού και την νεότερή του Ειρήνη και απέδωσαν εξαιρετικά το έργο. Τον σκηνοθέτη μας Αλέξανδρο Ζουριδάκη τον γνωρίζαμε επίσης από έργα στα οποία είχε παίξει όπως το «Ρωμαϊκό Λουτρό»  και σ’ άλλες παραστάσεις. Μας πρόσφερε μια ξεχωριστή σκηνοθεσία που με την ονειρεμένη χορογραφία του Αντώνη Λιβερόπουλου, πήραμε το αποτέλεσμα που επιζητούσαμε. Η σκηνογραφική ματιά της πολύπειρης Ελένης Νανοπούλου με την αφαιρετική οπτική και την ποιητική αντίληψη καθώς και η επιτυχημένη ενδυματολογική πρόταση της Μάγδας Καλορίτη, συν τους εκπληκτικούς φωτισμούς του Γιώργου Αγιαννίτη και την αμέριστη στήριξη της βοηθού σκηνοθέτη Ελένης Πλέσσα μας έφεραν το αποτέλεσμα επί σκηνής. Μαζί με τον προαναφερόμενο Φίλιππο τους ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτή τη συνεργασία.

-Την τελευταία φορά που μιλήσατε αφιερώνατε το "Ανάθεμα" σε όλους όσους βρίσκονται στο περιθώριο. Τώρα πού θα αφιερώνατε το Αιώνιο Ζευγάρι;

Γ.Χ.: Στους μελλοθάνατους που το ξέρουν και χαμογελούν, γιατί γνώρισαν στο πέρασμά τους έστω ένα ηλιοβασίλεμα και μια ανατολή…

-Στην κυριολεξία τι σημαίνει για εσάς Ζωή και Θάνατος;

Γ.Χ.: Ζωή είναι ότι αυξάνεται και κινείται στο κορμί, στο πνεύμα, στην αύρα που μας περιβάλλει. Μέσα σ’ αυτή την κίνηση ενυπάρχουν οι ηλικίες, οι χαρές, οι λύπες, οι ηδονές, οι φθόνοι, οι επιβραβεύσεις, τα ρεζιλέματα, οι παγωμένες ανάσες της θλίψης και οι καυτές των παθών. Πάνω απ’ όλα Ζωή είναι το ρίσκο για νέες εμπειρίες.

Θάνατος είναι η ακινησία και ενδεχομένως… το στροβίλισμά μας σε μια άλλη μορφή ζωής. Μην ξεχνάμε ότι οι σκώληκες που τρώνε το πτώμα δεν προέρχονται απ’ το χώμα που μας σκεπάζει αλλά απ’ το ίδιο μας το σώμα. Οπότε μπορεί να είμαστε αύριο μια πανέμορφη παρέα σκουληκιών που να συνεδριάζουμε υπογείως για το ποια θα είναι η επόμενη ζωή μας μετά τη σκουληκίσια και πάει λέγοντας.  Ας αρκεστούμε λοιπόν στη Ζωή και ας πάει να τα βρει ο Θάνατος με την άγνοιά μας.

-Εκτός από συγγραφέας είστε και δημοσιογράφος. Τις τελευταίες ημέρες οι εξελίξεις στον ΔΟΛ είναι δραματικές. Μπορούμε να μιλήσουμε για το τέλος των εφημερίδων;

Γ.Χ.: Κάποτε είχα γράψει ότι η μεγαλύτερη διάσπαση της κοινωνικής πλειονότητας, από την πλευρά του απεχθούς καπιταλισμού είναι ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των μελών που απαρτίζουν την εργατική τάξη, που αναντίρρητα είναι η μεγαλύτερη. Αποδεχθήκαμε να απεργούν οι ταξιτζήδες και να τους εχθρεύονται οι λεωφορειατζήδες. Να αγωνίζονται  οι εφοριακοί και να τους πολεμούν οι τραπεζικοί. Να αμύνονται οι οδοκαθαριστές και να τους βρίζουν οι ξενοδοχειακοί υπάλληλοι. Να εκμεταλλεύονται κάποιοι μεγαλοεκδότες τους δημοσιογράφους και να τους υποστηρίζουν οι τηλεπαρουσιαστές των καναλιών. Να δαγκώνει ο χαμηλόμισθος τον ρετιρέ μισθωτό ως επικίνδυνο, η δε διάλυση των μαζών να αποτελεί το καλύτερο αγχέμαχο όπλο του παγκοσμιοποιημένου τέρατος. Έτσι τα τσάμπα επαναστατικά λογύδρια, μας έφθασαν στο σημείο μια κοινωνία να ψηφίζει επί παραδείγματι, ένα μικρό  κόμμα που διατείνεται πως είναι εξωκοινοβουλευτικό, για να μπει στη Βουλή. Η πράξη με το λόγο απέχει παρασάγγας. Ήδη έχει πραγματωθεί και η νεκροψία αυτής κοινωνίας που μυρίζει το οξύμωρο σχήμα ζωής - πτωμαΐνης. Η επίφαση και η παραμυθολογία πάει σύννεφο. Κάτι καινούργιο πιστεύω γεννιέται μέσα από πόνο, απογοήτευση και σκοτάδι όπως σκοτεινή είναι η κάθε μήτρα που γεννά νέα πράγματα. Όσο για τον ΔΟΛ, είναι οι εργαζόμενοι, είναι οι άνθρωποι είναι το έμψυχο υλικό του συγκροτήματος και όχι τα σπίτια του Ψυχάρη. Αυτονόητο πως είμαι μαζί τους. Κάποτε ισχυρίστηκα πως μπάτσοι δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί. Είναι εκείνοι που αντί να προστατεύουν τον πολίτη τον ξευτιλίζουν, όπως μπάτσοι είναι οι κακοί δικαστές, οι κακοί πολιτικοί, οι κακοί εφοριακοί, οι κακοί καθηγητές, οι κακοί φοιτητές, οι κακοί ψυχολόγοι, οι κακοί καλλιτέχνες και όσοι άλλοι ακολουθούν. Κακοί είναι λοιπόν και πολλοί δημοσιογράφοι που βρίσκονται σήμερα στον ΔΟΛ που υπερασπίστηκαν μνημόνια όπως τα υπερασπίστηκαν και έντυπα αριστερών προδιαγραφών. Στα νεοφιλελεύθερα δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ είναι δεδομένο τι θα υποστήριζαν. Όμως δεν πυροβολείς ολόκληρο το MEGA γιατί στο δρόμο σου βρέθηκε ο Πρετεντέρης ή η Τρέμη.  Το τέλος των εφημερίδων δεν έχει έρθει ακόμα επίσημα, κάποια στιγμή όμως θα έρθει όχι όσον αφορά την καθαυτή έκδοση αλλά την πολιτισμική τους συνεισφορά. Όταν περικόπτεις σελίδες βιβλίου, τεχνών και κοινωνικών ζητημάτων, για μια σελίδα με υπέρτιτλο «το διαζύγιο της Μενεγάκη», στην ουσία το τέλος έχει έρθει κι ας κυκλοφορεί η εφημερίδα. Η πλέον αναρχική επανάσταση, είναι η προσωπική της συνείδησης κι ένα μεγάλο μέρος δημοσιογράφων της χώρας την αγνοεί.

-Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας

Γ.Χ.: Σιγά μη σου πω, για να ξεκαρδιστεί ο Θεός στα γέλια… ας γελάσει με τα έργα του.

-Μια ευχή για το νέο έτος;

Γ.Χ.: Για όλο τον κόσμο του πλανήτη, εύχομαι εξαιρετική υγεία, άφθονα λεφτά, καταξίωση, ταξίδια,  γαστριμαργία, απολαύσεις, ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη, μόρφωση και μακροημέρευση. Τσάμπα είναι οι ευχές μήπως βγαίνει και καμία. Επειδή δεν πιστεύω στα ευχολόγια, θα ήθελα να δω τον εαυτό μου με περισσότερη ισορροπία. Μου αρκεί…

https://www.youtube.com/watch?v=mgMshgl-1cQ&t=26s

Το «Αιώνιο Ζευγάρι» του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ζουριδάκη, με τους Αντώνη Λιβερόπουλο, Ειρήνη Παπαδημητρίου και Τάσο Ράπτη παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο Θέατρο Underground (Κοραή 4, Μετρό Πανεπιστήμιο). Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση αναζητήστε στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.alfavita.gr/arthron/tehni/aionio-zeygari-toy-grigori-haliakopoyloy