Επτά χρόνια χωρίς τον Καισαριανιώτη αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης μπαρμπα Θόδωρο Κουλίτσο

Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε, που είχα την τιμή να γνωρίσω προσωπικά τον μπαρμπα Θόδωρο Κουλίτσο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το απόγευμα του Σεπτέμβρη του 2010. Για εμένα ήταν ένα από τα πιο ζεστά απογεύματα του φθινοπώρου, γιατί αυτό με έκανε να νιώσω ο  μπαρμπα Θόδωρος. Άνθρωπος απλός, γλυκός, ευγενικός, καλοσυνάτος, ήθελε πάντα να υπάρχει μία ισότητα ανάμεσα σε εκείνο και το συνομιλητή του. Μα… πάνω από όλα ήρωας, ακόμα και αν δε θεωρούσε έτσι τον εαυτό του. Και ποιος δε θα του απέδιδε αυτό το χαρακτηρισμό; Ήταν ήρωας! Ήρωας  για όλες τις ταλαιπωρίες, που πέρασε από τότε που ήρθε από τη Σμύρνη. Ήρωας για τη συμμετοχή του στον Αγώνα της Εθνικής Αντίστασης. Ήρωας, γιατί παρέμεινε «άνθρωπος». Ένας άνθρωπος που συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι το τέλος της ζωής του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως όταν του είπα πως είναι ένας πραγματικός ήρωας, αμέσως μου είπε: «στην Καισαριανή δεν υπάρχουν ήρωες, γιατί όλη η Καισαριανή ήταν ηρωική».  

Ο μπάρμπα Θόδωρος αγωνίστηκε για να περάσει στην εθνική μας ιστορία τα γεγονότα εκείνης της περιόδου και να φέρει στην επιφάνεια πολλές άγνωστες πτυχές. Ο ίδιος μάλιστα ζούσε από τις 21 Απρίλη του 1944 με μία σφαίρα στο κεφάλι. Δε φοβόταν το θάνατο με την ευρύτερη έννοια γιατί τον είχε αντικρύσει. Θα μπορούσα να πω όμως ότι φοβόταν το θάνατο της ιστορίας μας.

 Είχα την τιμή να μου δώσει την τελευταία του συνέντευξη. Να μου μιλήσει για τη μεγαλύτερη περιουσία που είχε ποτέ του. Την ιστορία του. Η γνώση της ιστορίας ήταν σημαντικό θέμα για τον μπαρμπα Θόδωρο. Όσο ζούσε με επιμονή, υπομονή και πείσμα, αγωνιζόταν για τη δικαίωση της ιστορίας που είχε ζήσει με ένα αληθινό και απαράλλακτο τρόπο. Επιθυμούσε να μεταδώσει τις εμπειρίες του και τις γνώσεις του στους νεότερους. Αυτό τον έκανε να νιώθει ζωντανό και χρήσιμο. Ήθελε να λέει στα παιδιά όσα ήξερε, όσα βίωσε. Ήθελε να τους προσφέρει την αληθινή ιστορία που είχε ζήσει και όχι την ωραιοποιημένη ιστορία, που μας διδάσκουν τα σχολικά εγχειρίδια. Για αυτό το λόγο πάντα επεδίωκε να μιλά στους νέους.

 Η αγάπη του για τα νέα παιδιά ήταν απαράμιλλ ατέλειωτη, δίχως όρια. Αυτή την αγάπη, τη μετέδιδε κάθε φορά που ήταν σε θέση να  το κάνει.  Πάντα πήγαινε ή ζητούσε την ευκαιρία να πηγαίνει στα δημοτικά, στα γυμνάσια και στα λύκεια, για να βρεθεί κοντά μας και να μας κάνει το πολυτιμότερο δώρο, που μπορούσαμε να λάβουμε. Την αλήθεια. Και όχι μόνο εκείνος, αλλά παρότρυνε και άλλους να πηγαίνουν. Ήθελε να αγαπήσουμε και εμείς με τη σειρά μας την ιστορία μας. Να μάθουμε τους αγώνες των κατοίκων της περιοχής, να μας διδάξει την τοπική μας ιστορία. Και αυτό το έκανε πάντα με πολύ αγάπη όπως ένας στοργικός δάσκαλος. Και μάλιστα ένας αυτοδίδακτος στοργικός δάσκαλος, δίχως ακαδημαϊκούς τίτλους.

 Μέσα από τη συνέντευξη που μου παραχώρησε, μπόρεσα και εγώ να νιώσω αυτή την αγάπη. Μία αγάπη που δε μπορώ να περιγράψω, γιατί ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Ό,τι κι αν πούμε για το μπαρμπα Θόδωρο είναι λίγο, γιατί μέσα του έκρυβε κάτι που είναι πολύ σπάνιο στις μέρες μας. Μία πραγματικά καλή και ανθρώπινη ψυχή. Αυτό μου έδειξε την ημέρα εκείνη. Όλη του η ζωή  θεωρώ πως είναι για όλους μας μία μεγάλη κληρονομιά. Ένα κληροδότημα ανεκτίμητης αξίας, όπως είναι και για εμένα οι λίγες ώρες, που μου αφιέρωσε.

Ο μπαρμπα Θόδωρος μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι απών, αλλά βρίσκεται ανάμεσά μας. Στις σκέψεις μας, στο νου μας, μα κυρίως στις καρδιές μας. Και χαίρεται που μας βλέπει, γιατί ξέρει καλά ότι κατάφερε να μιλήσει σε αυτές.

Το πλήρες κείμενο της τελευταίας συνέντευξης του μπαρμπα Θόδωρου δεν έχει δημοσιευτεί ακόμα.