Για τον Θάνο Ανεστόπουλο που είναι ακόμα «εδώ»

«θυμάμαι ένας φίλος που ’φυγε νωρίς μας όρκισε
στα πιο μεγάλα μακρινά άστρα να φτάσουμε…
Και φτάσαμε»

*στίχοι του Θάνου Ανεστόπουλου από το τραγούδι «Θυμάμαι»

Από την εποχή των «Διάφανων Κρίνων», συγκροτήματος του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος μέχρι και την περίοδο της προσωπικής του δισκογραφίας, ο Θάνος Ανεστόπουλος κατάφερε μέσω των τραγουδιών, αλλά και της ιδιαίτερης ερμηνείας του να επηρεάσει το κοινό, που τον ακολουθούσε πιστά σε κάθε του βήμα. Η ιστορία του είναι λίγο πολύ γνωστή. Ακόμα κι όταν έδινε μάχη με την ασθένειά του, ήταν παρών στα μουσικά δρώμενα. Το φθινόπωρο του 2016, η είδηση του θανάτου του βύθισε σε θλίψη τους συγγενείς, τους φίλους, τους συνεργάτες, αλλά και τους θαυμαστές του. 

Ενάμιση χρόνο μετά το θάνατό του, κυκλοφόρησαν από την Inner Ear σε συνεργασία με τους Μανώλη Αγγελάκη, Στάθη Ιωάννου, Νίκου Γιούσεφ και Άκη Σπυριδάκη, δέκα ανέκδοτα κομμάτια του Θάνου Ανεστόπουλου σε μια ειδική έκδοση διπλού cd που περιλαμβάνει και τα κομμάτια του δίσκου «Ως Το Τέλος» σε νέο mastering. Τα έξι από τα ανέκδοτα κομμάτια είναι σε στίχους του Θάνου Ανεστόπουλου, ενώ στα υπόλοιπα έχει μελοποιήσει ποιήματα και στίχους των: Θανάση Γιαννακόπουλου, Γιώργου Ίκαρου Μπαμπασάκη, Γιώργου Μυλωνογιάννη και Ιωάννη Πολέμη. Οκτώ από αυτά τα κομμάτια κυκλοφορούν και σε album βινυλίου με τον τίτλο «Θάνος Ανεστόπουλος», όπως επίσης και το πρώτο προσωπικό album του, «Ως Το Τέλος».

Με αφορμή αυτές τις τρεις εκδόσεις, συζητήσαμε με τους Μανώλη Αγγελάκη και Στάθη Ιωάννου, δύο από τους βασικούς συντελεστές του δίσκου, για την ιστορία και το έργο του Θάνου Ανεστόπουλου, που αν και «έφυγε», ζει ακόμα ανάμεσά μας.

Συνέντευξη των Μανώλη Αγγελάκη και Στάθη Ιωάννου στη Ράνια Παπαδοπούλου

 

-Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνησή σας από το Θάνο Ανεστόπουλο;

 Σε ένα live μόλις τελειώσαμε μπήκε στο καμαρίνι ένας τύπος εμφανώς μεθυσμένος και ρώτησε σε έντονο ύφος τον Θάνο «Και γιατί ρε Ανεστόπουλε εγώ θα πρέπει να σε γουστάρω;». Οι υπόλοιποι ψιλοσαστίσαμε και ο Θάνος πολύ ήρεμα και απλά  του απάντησε «Όχι φίλε μου δεν πρέπει να με γουστάρεις. Θες να κάτσεις μαζί μας; Να σε κεράσουμε κάτι;». Ο τύπος έκατσε μαζί μας ήπιε την μπύρα του και μετά από καμιά ώρα μας καληνύχτισε ευγενικά και έφυγε. Αυτό που ήταν έντονο στο συγκεκριμένο περιστατικό ήταν η γνησιότητα και η ειλικρίνεια που είχε ο τρόπος του Θάνου.

-Και η πιο ζωντανή εικόνα που κρατάτε στη μνήμη σας από την ηχογράφηση του δίσκου;

 Οι χαρούμενες μέρες των ηχογραφήσεων με τις μεγάλες κουβέντες, τους καφέδες και τα τσιγάρα.

-Ο δίσκος κυκλοφόρησε ενάμιση χρόνο από το θάνατο του Θάνου Ανεστόπουλου. Αντιμετωπίσατε κάποια δυσκολία, είχατε κάποια αμφιβολία σχετικά με την έκδοση, λόγω της απώλειας του δημιουργού;

  Οι δυσκολίες και οι αμφιβολίες υπάρχουν ακόμη και όταν ο δημιουργός είναι παρών. Πόσο μάλλον.... Το ότι ήμασταν δύο, αλλά και η εμπειρία του προηγούμενου δίσκου, μας βοήθησαν πολύ.

-Τι σημαίνει για εσάς αυτή η έκδοση;

  Την ολοκλήρωση ενός κύκλου που έπρεπε να κλείσει.

-Τι σηματοδοτεί αυτή η έκδοση για τους ακροατές;

  Δεν  ξέρουμε αν σηματοδοτεί κάτι. Πάντως σίγουρα είναι μια καλή δουλειά, που θα την χαρούν οι παλαιότεροι οι οποίοι γνωρίζουν ήδη τα κομμάτια από τις ζωντανές εμφανίσεις του Θάνου και που ελπίζουμε να ανακαλύψουν και οι νεότεροι.

-Κατά τη γνώμη σας, ο Θάνος Ανεστόπουλος κατά ποιο τρόπο καθόρισε τα μουσικά δρώμενα/το μουσικό γίγνεσθαι, με βάση το έργο του και τις επιλογές του;

Ο Θάνος είναι σίγουρα μια εμβληματική μορφή αυτού που λέμε ελληνικό underground. Με τον πολύ χαρακτηριστικό τρόπο ερμηνείας και την ιδιαίτερη φωνή του σφράγισε ένα μεγάλο μέρος του κοινού και απέκτησε φανατικούς και με τα Κρίνα αλλά και μετά μόνος του. Επίσης οι στιχουργικές επιλογές του και η μελοποίηση ποιημάτων έδωσε την ευκαιρία σε αρκετό κόσμο να έρθει σε επαφή και να γνωρίσει ποιητές και κείμενα που πιθανά να μην είχε αλλιώς την ευκαιρία. Κάτι αντίστοιχο έκανε και με τους πίνακες και τη ζωγραφική του. Είχε πάντα μια σταθερή στάση απέναντι στα πράγματα με συγκεκριμένες επιλογές και πάντα με πολύ ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει γύρω του. Μια φωτεινή φιγούρα μέσα στο χώρο, όσο και αν τον περιέβαλαν τα σύννεφα και η μελαγχολία του νεορομαντισμού.

 Φωτογραφίες: Άκης Σπυριδάκης